Κατευθυνόμενοι στόχοι…

Πως μπορεί άραγε κανείς να λέει πως κάνει ότι στ’ αλήθεια επιθυμεί, όταν ξέρει πως ότι κι αν κάνει πρέπει να το προσαρμόσει ταυτόχρονα και με τις επιθυμίες άλλων… όταν πρέπει να το συνδυάσει ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούν στη ζωή του εκείνη τη δεδομένη στιγμή…

Κι ενώ θέτει στόχους για να μπορέσει να προχωρήσει παρακάτω… ξέρει βαθιά μέσα του πως άλλα είναι αυτά που ζητάει… άλλα είναι αυτά που επιθυμεί η καρδιά του… άλλα ονειρεύεται… και άλλα πράττει…

Υπάρχουν κι εκείνες οι φορές που ένας άνθρωπος, κατευθύνει τους στόχους του… τα θέλω του… τη ζωή του… με τέτοιο τρόπο, ώστε να δημιουργεί στον εαυτό του την αίσθηση της ολοκλήρωσης, έστω κι έτσι… μα έτσι, θα έχει πάντα μέσα του τη γεύση του ανικανοποίητου…

Κι όταν ακούει τους γύρω του να του λένε πως ίσως είναι αχάριστος, πως θα έπρεπε να είναι ικανοποιημένος και χαρούμενος με όλα όσα έχει… εκείνος ξέρει πως θα ήταν… αν έκανε όλα όσα ονειρεύεται…

Ακόμα κι αν θεωρητικά, κανείς δεν του έχει στερήσει το δικαίωμα του να υλοποιήσει όλα όσα πραγματικά θέλει… πρακτικά είναι αδύνατο να τα κάνει, όσο κι αν προσπαθεί…

Και δεν χρειάζεται να ρωτήσει κανέναν το γιατί.

Το γιατί το ξέρει. Είναι μέσα του. Όλες οι απαντήσεις  είναι μέσα του και τις ξέρει καλά.

Δεν είναι πως ζητάει πολλά… ίσως τελικά είναι πολύ λιγότερα απ’ ότι κανείς φαντάζεται…

Μα αυτά τα λίγα που για κείνον θα ήταν όλος ο παράδεισος… για κάποιον άλλο φαντάζουν απίστευτα πολλά… παράλογα… ακατόρθωτα…

Κι όταν κανείς τελικά πέσει στην παγίδα των «κατευθυνόμενων στόχων»… θα νομίζει στο τέλος πως το λίγο που του δόθηκε ήταν πολύ… πως η αίσθηση του ανικανοποίητου που έχει μέσα του είναι απλά παραλογισμός… και θα πιστέψει κι ό ίδιος τελικά πως όλα τα όνειρα του, ίσως ήταν απλά προϊόν της φαντασίας του…

Πόσο άδικο είναι αλήθεια να φτάνει ένας άνθρωπος στο σημείο να χαρακτηρίζει όλα του τα «θέλω» ως προϊόν φαντασίας… να τα αφήνει όλα πίσω του θυσιάζοντας τα στο βωμό των «κατευθυνόμενων στόχων» , νομίζοντας πως έτσι θα εξασφαλίσει μια ήσυχη και «αιώνια» ευτυχία…

Μα όταν τελικά καταλάβει πως κανείς δεν εξασφάλισε την απόλυτη ευτυχία αφήνοντας στην άκρη τα όνειρά του… τότε ίσως είναι πια αργά να αναζητήσει το δικό του μικρό παράδεισο…