Πόσο εύκολο είναι να ξεδιπλώνεις τα χαρτιά σου και να
αφήνεις τους άλλους να σε γνωρίσουν…;
Τι είναι αυτό που σε κάνει να αισθανθείς άνετα και οικεία με
κάποιον που ίσως δεν γνωρίζεις τόσο καλά…;
Πως ξέρεις πως μπορείς να εμπιστευτείς κάποιον χωρίς να
προδοθείς ή να πληγωθείς…;
Τι είναι άραγε αυτό που μας κάνει να αισθανόμαστε τόσο κοντά
με κάποιον άλλο, πέρα από τον εαυτό μας…
Είναι φορές… που όταν γνωρίζεις έναν άνθρωπο… νιώθεις σαν να
τον ξέρεις χρόνια… νιώθεις πως μπορείς να του καταθέσεις όλες σου τις σκέψεις…
να τον εμπιστευτείς απόλυτα…
Χωρίς να ξέρεις πως συμβαίνει… απλά συμβαίνει…
Χωρίς πολλά λόγια…
Χωρίς αμφιβολίες…
Χωρίς ανασφάλεια…
Χωρίς περιστροφές…
Μιλάς... και από μέσα σου βγαίνει μόνο αλήθεια…
Ακούς... χωρίς να αναρωτιέσαι αν όσα ακούς κρύβουν δεύτερες
σκέψεις…
Το να νιώσεις οικεία με κάποιον δεν είναι θέμα εμπιστοσύνης…
Την οικειότητα την φέρνει η καθημερινότητα… μα το να νιώθεις
οικεία και άνετα με κάποιον, δεν σημαίνει πως τον εμπιστεύεσαι κιόλας…
Την εμπιστοσύνη την γεννούν τα μάτια… η καθαρή ψυχή που
καθρεφτίζεται μέσα από αυτά…
Κι όταν δυο άνθρωποι έχουν ταυτόχρονα την αίσθηση πως, ακόμα
κι αν μόλις τώρα γνωρίστηκαν, είναι σαν να γνωρίζονται χρόνια… τότε ίσως να
λειτουργεί το ένστικτό τους σωστά…
Γιατί ίσως κάπου μέσα στο χρόνο… είχαν συναντηθεί ξανά… κι
εκείνη η συνάντηση ήταν τόσο καθοριστική… που συνέβη ξανά… κι ίσως κάποτε
συμβεί και πάλι…
κι ότι μορφή κι αν παίρνει κάθε φορά αυτή η συνάντηση…
θα
υπάρχει από την αρχή μια αμοιβαία εμπιστοσύνη…
μια ανεξήγητη ίσως οικειότητα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου