Κι όταν έχεις μάθει να είσαι ψύχραιμος σε κάθε κατάσταση που
συμβαίνει στη ζωή σου… και στη θέα κάθε παράξενου γεγονότος που καλείσαι να
αντιμετωπίσεις… το κάνεις πάντα με γνώμονα την ψυχραιμία και την λογική… πως
είναι δυνατόν να υπάρχουν στιγμές που χάνεις τον έλεγχο του εαυτού σου… πως
μπορείς να χάνεις την ψυχραιμία σου…;
Αυτό ίσως συμβαίνει γιατί κάποιες καταστάσεις δημιουργούνται
για αυτόν ακριβώς το λόγο… για να σε φτάσουν στο σημείο όπου θα ξεπεράσεις τις
λεπτές γραμμές των ορίων σου… κι έτσι θα σε κάνουν να χάσεις την ψυχραιμία σου…
Κι ίσως όταν κάνεις για καιρό υπομονή… πως μια κατάσταση θα
αλλάξει… κι αντί να αλλάζει, επιδεινώνεται… κάποια στιγμή, όσο ψύχραιμα κι αν
βλέπεις τα πράγματα… θα χάσεις για λίγο τον έλεγχο του εαυτού σου και θα
αντιδράσεις…
Κάνεις δεν έχει ανεξάντλητα αποθέματα υπομονής… απλά δεν
αντιμετωπίζουμε όλοι με τον ίδιο τρόπο τον χρόνο… τον χρόνο που δίνουμε στον
εαυτό μας για να αφήσουμε τα γεγονότα να κυλίσουν… να δούμε τι τροπή θα πάρουν…
Μα συνήθως η υπομονή κι η ψυχραιμία χάνονται μαζί…
ταυτόχρονα…
Γιατί είναι ικανότητα κάποιων ανθρώπων να σε κάνουν να
χάνεις την ψυχραιμία σου…( των ίδιων εκείνων ανθρώπων που εξάντλησαν την
υπομονή σου…) και να μην ελέγξεις για μια στιγμή αυτά που θα πεις ή όσα θα κάνεις…
εκεί στοχεύουν άλλωστε… στο να σε δουν να σπας…
Και λειτουργούν με μοναδικό σκοπό να σε αποξενώσουν από κάθε
πιθανότητα που έχεις για να βρεις το δίκιο σου… να σε αποδυναμώσουν τόσο ώστε
να μην έχεις καμία επιλογή πια από το να διαλέξεις ανάμεσα σε εκείνους ή σε
έναν δρόμο μοναχικό…
Μα όταν καταφέρεις να δεις το παρασκήνιο του αγώνα δικαίωσης
που δίνεις… όταν μαθαίνεις τα όσα έχουν ειπωθεί εις βάρος σου… μπορείς πια
μόνος σου να κατανοήσεις πως δεν αξίζει να δώσεις μάχη… κι όμως όταν όλοι στρέφονται
εναντίον σου… κι όταν όλοι βιάζονται να σε κρίνουν για λάθη που δεν έκανες… τότε
αισθάνεσαι μια βαθιά ανάγκη να υπερασπιστείς τον εαυτό σου… και καθώς η υπομονή
σου έχει εξαντληθεί πια… τότε χάνεις τον έλεγχο… χάνεις την ψυχραιμία σου…
Μα όταν είσαι σε θέση να συνειδητοποιείς, πως όλα όσα
γίνονται… έχουν ως μοναδικό σκοπό αυτή σου την αντίδραση… τότε εσύ διατήρησε
όσο πιο πολύ μπορείς την υπομονή σου… όχι περιμένοντας την κατάσταση να
αλλάξει… ίσως να μην αλλάξει ποτέ…
Αλλά περιμένοντας να δεις αυτούς που νομίζουν πως σε
κέρδισαν… να χάνουν… γιατί αν εσύ δεν χάσεις την ψυχραιμία σου… θα χάσουν
εκείνοι τη δική τους…
Οι μάχες δεν κερδίζονται πίσω από την υποκρισία… πίσω από
άδικες κατηγορίες…
Για να κερδίσεις μια μάχη ηθικής τουλάχιστον δικαίωσης,
πρέπει να είσαι ο εαυτός σου…
Γιατί ο νικητής, ακόμα κι αν τα πράγματα δεν γίνουν όπως
υπολόγιζε στην αρχή… θα ξέρει πάντα πως εκείνος όρισε το τέλος… και κέρδισε μια
μάχη που έδωσε μόνος… χωρίς συμπαραστάτες… χωρίς υποστηρικτές…
Κι όποιο κι αν είναι το τέλος θα είναι για σένα θετικό το
αποτέλεσμα… αφού κατάφερες να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου… ακόμα κι όταν η
υπομονή σου εξαντλήθηκε…
Κι όταν επιλέγεις να δώσεις μια μάχη για να δικαιωθείς… τότε
πρέπει να είσαι έτοιμος… προετοιμασμένος για όλα… ακόμα και για αυτά που ενώ
φανταζόσουν… δεν περίμενες στ’ αλήθεια πως θα συμβούν…
Κι ότι κι αν δεις…
Ότι κι αν ακούσεις…
Το μόνο που πρέπει να θυμάσαι είναι πως οφείλεις στον εαυτό
σου να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου…
Άλλωστε αυτό είναι και το μεγαλύτερο έπαθλο που μπορείς να
κερδίσεις από αυτή σου την μάχη… κι ίσως έτσι κάποια στιγμή να κερδίσεις και
την ηθική δικαίωση για την οποία ξεκίνησες να πολεμάς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου