Ομερτά...;

Βλέπε… άκου… μη μιλάς…

Γιατί αν μιλήσεις… δεν θα ακουστείς…

Κι όλα όσα βλέπεις… δεν θα’ ναι αληθινά…

Κι όσοι εφαρμόζουν στη ζωή τους τον  νόμο της σιωπής… λένε… πως ζουν καλύτερα…

Μα αν το καλύτερα προϋποθέτει μια ήσυχη μιζέρια… μια καθημερινότητα χωρίς χρώμα… χωρίς αισθήσεις… χωρίς φωνή… τότε ποιο είναι το χειρότερα…;

Πώς να σωπάσεις όμως… όταν ακούς την καρδιά σου να χτυπά τόσο δυνατά που νομίζεις πως θα σπάσει…;

Πώς να σωπάσεις όταν έχεις τόσα πολλά να πεις…

Πώς να σωπάσεις όταν για σένα η ησυχία έχει χρώμα… όταν λειτουργούν όλες σου οι αισθήσεις…;

Δεν σωπαίνεις…

Ακόμα κι αν ξέρεις πως όσα πεις δεν θα ακουστούν…

Ακόμα κι αν ξέρεις πως όσα πεις θα παρεξηγηθούν…

Ακόμα κι αν ξέρεις πως η αλήθεια σου δεν θα γίνει από κανέναν αποδεκτή…

Εσύ δεν σωπαίνεις…

Ρισκάρεις… κι ας μείνεις μόνος… σε μια δική σου πραγματικότητα…

Δεν χρειάζεται να σωπαίνεις, όταν έχεις μια δική σου αλήθεια να πιστέψεις…

Όταν όσα βλέπεις και ακούς σε κάνουν δυστυχισμένο… πρέπει να σπάσεις την σιωπή σου και να μιλήσεις… όλα αυτά πρέπει να φύγουν από μέσα σου… 

Κι όλα τα άλλα… όλα όσα σε κάνουν ευτυχισμένο… τα κρατάς μέσα σου… δεν μιλάς ποτέ γι’ αυτά… νομίζεις πως αν τα πεις… θα φύγουν ξαφνικά… νομίζεις πως θα τα χάσεις…

Μα ότι σε κάνει ευτυχισμένο… δεν σου προκαλεί βάρος… 

Κι ότι δεν σε βαραίνει… δεν χρειάζεται να το πεις…

Το κρατάς φυλαγμένο μέσα σου… για να ενεργοποιείς ξανά και ξανά όλες σου τις αισθήσεις…

Το κρατάς μέσα σου σαν φυλαχτό… για να δίνεις χρώμα στην σιωπή σου…