Είναι φορές που σκέφτεσαι… αν δεν ψάξω… θα με βρει κανείς…;
Και τότε είναι που σταματάς… μένεις ακίνητος… και
περιμένεις…
Χάνεσαι… περιμένοντας να δεις αν κανείς σ’ αναζητήσει…
περιμένεις να δεις αν η απουσία σου γίνει αισθητή…
Κι είναι πολλές εκείνες οι φορές που απογοητεύεσαι από την
αναμονή… και σπας… και νιώθεις ξεχασμένος…
Οι άνθρωποι σε ξεχνάνε… όταν δεν είσαι εκεί να τους θυμίζεις
πως υπάρχεις…
Κι αν κάποιος σε ψάχνει με την σκέψη του… πως μπορείς να το
ξέρεις…; Πως είσαι σίγουρος πως δεν έχεις ξεχαστεί;
Μα είναι φορές που ξέρεις πως δεν μπορεί να έχεις ξεχαστεί…
γιατί όπως δεν ξεχνάς εσύ… έτσι δεν σε ξεχνάνε… ξέρεις πως όσο σου λείπουν
κάποιοι άνθρωποι… το ίδιο λείπεις κι εσύ σε κείνους…
Κι όταν ο καιρός περνάει… κι όλα ξεθωριάζουν… κι όλα
φαινομενικά έχουν χαθεί… δεν μπορείς να είσαι σίγουρος αν σε θυμούνται… όχι
πάντα… κι έτσι αποκτάς αμφιβολίες…
Μα οι πιο πολλοί θέλουν να αμφιβάλλουν… γιατί από την
αμφιβολία πιστεύουν πως θα πάρουν την επιβεβαίωση που αναζητούν… κι οι άνθρωποι
χρειάζονται την επιβεβαίωση…
Μα ξεχνάνε στ’ αλήθεια οι άνθρωποι;
Κι αν δεν ξεχνάνε… που είναι… πως το δείχνουν…;
Οι άνθρωποι δεν ξεχνάνε… ποτέ… και τίποτα…
Ίσως κάποιοι άνθρωποι επιλέγουν συνειδητά να φύγουν μακριά
από άλλους ανθρώπους… επιλέγουν συνειδητά να ξεχαστούν… για δικούς του λόγους ο
καθένας…
Ίσως να αναγκάζονται να απομακρυνθούν λόγω των περιστάσεων…
Μα δεν ξεχνάνε…
Δημιουργούν αναμνήσεις…
Δημιουργούν αόρατους δεσμούς…
Δημιουργούν γλυκά απωθημένα…
Μα δεν ξεχνάνε…
Οι άνθρωποι… μόνο χάνονται…
Χάνεται ο καθένας στις δικές του σκέψεις… στην δική του
πραγματικότητα…
Κι όσοι νιώθουν ξεχασμένοι… ίσως τελικά δεν είναι…
Ίσως υπάρχουν στη σκέψη κάποιων ανθρώπων…
Κι ίσως η σκέψη καμιά φορά να είναι αρκετή… γιατί η σκέψη
πολλές φορές είναι μια μορφή καλέσματος…
Κι είναι αρκετό… όταν κάποιος σε φέρνει συχνά στο μυαλό του…
κι εσύ το ξέρεις… και δέχεσαι την πρόσκληση… και ξέρεις πως ακόμα κι όταν
απομακρυνθείς ξανά… ακόμα κι αν περάσει καιρός … εκεί θα είσαι ακόμα…
Κι όσους έχεις στη σκέψη σου… είναι εκεί κι ας μην τους
βλέπεις… κι ακόμα κι αν δεν έρχονται συχνά σε σένα… θα είναι πάντα δίπλα σου…
θα υπάρχεις στη σκέψη τους… κι εκείνοι στη δική σου…
Μα αν για πολλούς η σκέψη δεν φαίνεται αρκετή… ας
αναλογιστούν όλες εκείνες τις φορές που μονάχα με την σκέψη τους κατάφεραν να
φέρουν κοντά τους, ανθρώπους που πίστευαν πως τους είχαν ξεχάσει… γιατί το
μεγαλείο μιας σκέψης είναι από μόνο του ικανό και ταυτόχρονα αρκετό για να
καταφέρει κανείς τα πάντα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου