Αδικίες...;

Υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή που την αδικία την έχουν κάνει τρόπο ζωής. Ζουν μαζί της κι εξαιτίας της επιβιώνουν.

Υπάρχουν λοιπόν εκείνοι που έχουν μάθει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να αδικούν τους άλλους, για όφελος δικό τους... Κι υπάρχουν κι οι άλλοι που είναι στην απέναντι πλευρά... Εκείνοι που αδικούνται, που είναι συχνά τα θύματα, αν και έχουν μάθει να πράττουν στη ζωή τους ακριβοδίκαια, αν και πάντα παλεύουν και υποστηρίζουν όλους εκείνους που αδικούνται. Παρόλα αυτά, τον ίδιο τους τον εαυτό δεν μπορούν... ή δεν θέλουν να τον υποστηρίξουν. 

Γιατί το κάνουν αυτό αναρωτιέσαι... 

Γιατί ενώ δείχνουν να αντιλαμβάνονται πότε υπάρχει ή όχι αδικία, αφού μπορούν να υψώσουν το ανάστημα τους για κάθε άλλο που βρίσκεται σε τέτοια θέση... γιατί όταν έρθει η στιγμή να υποστηρίξουν τον εαυτό τους, εκείνοι απλά σωπαίνουν και υπομένουν την όποια αδικία εις βάρος τους; 

Η απάντηση είναι απλή. 

Οι άνθρωποι αυτοί είναι κατά βάθος δυνατοί, είναι ηθικοί και αξιοπρεπείς..παρόλα αυτά προτιμούν την δύναμη τους να μην τη δείχνουν...ξέρουν ότι κάποιες φορές αδικούνται, το βλέπουν, όμως δεν υπερασπίζονται τον εαυτό τους για να μην βρεθεί κάποιος να τους πει ότι εκμεταλλεύονται τις καταστάσεις προς όφελος τους.

Έτσι, όταν έρθει η στιγμή να υπερασπιστούν κάποιον άλλο πέρα από τον εαυτό τους, δείχνουν τόσο σθένος και αποφασιστικότητα, που στο τέλος καταφέρνουν να κερδίσουν την μάχη που ξεδιπλώθηκε μπροστά τους. Παίρνουν με αυτόν τον τρόπο μια δόση ικανοποίησης και υπερηφάνειας, κι αισθάνονται δικαιωμένοι για τον εαυτό τους και για την κάθε στιγμή που έπρεπε να σηκωθούν και να διεκδικήσουν όσα ποτέ δεν τόλμησαν για τους ίδιους τους εαυτούς τους.

Ίσως βαθιά μέσα τους περιμένουν κάποιον να βρεθεί και να υψώσει κάποτε το ανάστημα του και γι' αυτούς, χωρίς να το ζητήσουν. Ίσως απλά να πράττουν έτσι γιατί αισθάνονται πως αυτό είναι το σωστό κι αυτό έμαθαν να κάνουν. 

Ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημα με την αδικία όμως;

Το πρόβλημα είναι ότι υπάρχει. 

Δεν έχει τόση σημασία ποιος υπερασπίζεται ποιον, σημασία έχει να πάψει αυτό το φαινόμενο να υπάρχει. Οι άνθρωποι οφείλουμε να υψώσουμε το ανάστημα μας απέναντι σε κάθε μορφή αδικίας, ξεκινώντας πρώτα από την ίδια την αντίληψη μας απέναντι στη ζωή, απέναντι στους άλλους ανθρώπους. Άλλωστε δεν έχει νόημα να υπερασπιστεί κανείς τον αδύναμο και παράλληλα να προσπαθεί να ωφεληθεί από τον δυνατό. Αυτό από μόνο του αποτελεί μια από τις συνηθέστερες μορφές αδικίας. Το ζήτημα στη ζωή είναι κάθε άνθρωπος να πράττει σύμφωνα με τη συνείδηση του δίκαια και σωστά τόσο απέναντι στον εαυτό του όσο και απέναντι στους άλλους. 

Η στάση ζωής σου καθορίζει την ποιότητα σου ως άνθρωπο. Ο τρόπος που αντιμετωπίζεις τον κόσμο που σε περιβάλλει. Οι δεύτερες σκέψεις που δημιουργούνται στο μυαλό σου όταν μένεις μόνος. 

Είναι πολύ σπουδαίο να βοηθά κανείς τους συνανθρώπους του, είναι πολύ σημαντικό να υπερασπίζεται κανείς όσους αδικούνται, είναι εξαιρετικά όμορφο να φροντίζει όσους έχουν πραγματικά ανάγκη, όμως το πιο σημαντικό είναι να προσπαθήσεις πρώτα εσύ να σταματήσεις την αδικία. Πως;

Μην νιώθεις αδικημένος! Προσπάθησε να απομακρύνεις την λέξη από το λεξιλόγιο αλλά και από το μυαλό σου. Πραγματικά αδικημένος δεν είναι κανείς, γιατί απλούστατα κανείς δεν χρωστάει τίποτα σε κανέναν. Μόνος του ο καθένας προσπαθεί να κερδίσει τη ζωή...μόνος του κατακτά κανείς τα όνειρα του!

Ακόμα κι αν είσαι από εκείνους που πιστεύεις πως η ίδια η ζωή σε αδίκησε, αλήθεια τι κάνεις για να αποδείξεις το αντίθετο;

Τι κάνεις για να πάρεις όσα πιστεύεις πως αξίζεις, αλλά η ζωή σου στέρησε;

Η έννοια της αδικίας δημιουργήθηκε από τους ανθρώπους για να μπορούν να έχουν μια δικαιολογία όταν η ζωή φέρνει στην πόρτα τους αποτυχίες, απώλειες, δυσκολίες, φτώχεια και δεινά. Αδικία όμως δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. 

Ο μόνος αδικημένος είναι εκείνος που νιώθει αδικημένος. Είναι εκείνος που δεν προσπαθεί να αλλάξει όσα δεν του αρέσουν, είναι εκείνος που υπομένει καταστάσεις που δεν τον κάνουν ευτυχισμένο από φόβο, είναι εκείνος που μένει σιωπηλός ενώ μπορεί να μιλήσει, είναι εκείνος που δεν αναλαμβάνει την ευθύνη της ζωής του μόνος του.

Κι όσο για εκείνους που αδικούν τους άλλους, στην πραγματικότητα δεν τους αδικούν...τους εκμεταλλεύονται. Όλους εκείνους που δεν παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους, πάντα θα βρίσκονται κάποιοι που θα προσπαθούν να τους εκμεταλλευτούν με όποιο τρόπο μπορούν. Τα "αδικημένα θύματα" δημιουργούν τους "άδικους θύτες". 

Για να πάψει λοιπόν αυτό το φαινόμενο να υπάρχει, πρέπει οι μεν να καταλάβουν πως δεν έχουν δικαίωμα να ρουφούν τη ζωή του άλλου γιατί, κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να τους δίνει ότι εκείνοι επιθυμούν ούτε μπορούν να αναγκάζουν κανέναν να υποκύπτει από φόβο ή ανασφάλεια σε οτιδήποτε κι αν του ζητηθεί και οι δε να κατανοήσουν πως κανείς δεν έχει δικαίωμα να τους συμπεριφέρεται σαν να είναι υποχρεωμένοι να δίνουν συνεχώς, κανείς δεν έχει δικαίωμα να τους αναγκάζει να σκύβουν το κεφάλι συνεχώς ή να αισθάνονται κατώτεροι για τον οποιονδήποτε λόγο. 

Κάθε άνθρωπος ζει τη ζωή που του αξίζει. Κι είναι ατομική υποχρέωση να δώσεις αξία στη δική σου ζωή...είτε είσαι στη θέση του "θύτη" είτε είσαι στη θέση του "θύματος".