Τα χρόνια της αθωότητας…

Στη ζωή, υπάρχουν κι εκείνοι που αρνούνται να «μεγαλώσουν»… εκείνοι που ανεξάρτητα από την ηλικία τους, επιμένουν να βλέπουν τον κόσμο με τα μάτια ενός παιδιού που ζει ανέμελα τα χρόνια της αθωότητας.

Σαν να μην είναι οι ίδιοι που είδαν πολλές φορές και την σκοτεινή πλευρά της ζωής… εκείνη την πλευρά που προσπαθεί τους ενήλικες να παρασύρει και να τους κάνει συμμάχους της… 

Εκείνοι επιμένουν στο φως.

Ζητούν τον ήλιο.

Ξυπνούν κάθε μέρα με την ελπίδα πως κάτι καλό θα δουν, θα μάθουν ή θα βιώσουν μέχρι να βγει ξανά το φεγγάρι στον ουρανό.

Αισιόδοξοι, ονειροπόλοι κι αεροβάτες θα σκεφτείς… εκτός κι αν είσαι από το ίδιο υλικό κι εσύ φτιαγμένος…

Γιατί αν με τα ίδια μάτια κοιτάς κι εσύ τον κόσμο, ακόμα κι αν έχεις κι εσύ συστηθεί με την σκοτεινή πλευρά της ζωής… τότε σίγουρα θα ξέρεις πως η δύναμη του καλού πάντα υπερισχύει και το φως πως πάντα το σκοτάδι εξαφανίζει…

Αλήθεια… δεν ξέρω ποια είναι η ιδανικότερη κατάσταση για έναν άνθρωπο…

Να βλέπει ωμά την πραγματικότητα ή να ελπίζει παρά το γεγονός ότι την βλέπει;

Κι ίσως όταν βλέπεις την πραγματικότητα ξεκάθαρα και λογικά να είναι ευκολότερο να την αντιμετωπίσεις και να βρεις λύση σε κάθε πρόβλημα, όμως αν τα μάτια σου δεν βλέπουν τον κόσμο με την παιδική αθωότητα κινδυνεύεις να δεις ή ακόμα χειρότερα να δείξεις εσύ στους ανθρώπους πως υπάρχει και η σκοτεινή πλευρά.

Η δύναμη που υπάρχει μέσα στα μάτια τα αθώα είναι ανεκτίμητης αξίας… γιατί όταν τα σύννεφα της πραγματικότητας εμφανίζονται, εκείνα σκορπούν ελπίδα κι αισιοδοξία. 

Γιατί όταν σε κοιτούν σε βάζουν στη διαδικασία να δεις κι εσύ τον κόσμο με άλλα μάτια…

Οι άνθρωποι που ελπίζουν είναι οι ίδιοι εκείνοι που προσπαθούν να κάνουν πράξεις για να δουν την ελπίδα τους να γίνεται μέρος τόσο της πραγματικότητας τους, μα και των άλλων γύρω τους. Δεν σταματούν να προσπαθούν, δεν παύουν να αναζητούν την όμορφη πλευρά της ζωής όση ασχήμια κι αν βλέπουν πως υπάρχει γύρω τους.

Γι ‘αυτό σου λέω…

Μην φοβάσαι… μην απογοητεύεσαι… όσες δύσκολες προκλήσεις κι αν έχεις κληθεί να αντιμετωπίσεις στο δρόμο σου.

Να βλέπεις τον κόσμο με μάτια αισιόδοξα, λαμπερά κι αθώα…

Κι αν αθώο κι αδολο σε πουν… ακόμα κι αν παλιομοδίτη ή ονειροπόλο αν σε χαρακτηρίσουν… μην σε νοιάξει… μην ντραπείς… μην σκύψεις το κεφάλι.

Εσύ μέσα σου θα ξέρεις πως έχοντας παρέα την ελπίδα σου για ένα καλύτερο αύριο θα δεις και πάλι το φως του ήλιου το πρωί να απλώνεται γύρω σου!

Ακολούθησε το ένστικτό σου και θα διαπιστώσεις πως τα χρόνια της αθωότητας είναι τελικά υπέροχο να κρατούν για πάντα!