Κάνε το «ξένο» δικό σου…!

Λαός σοφός!

Μια πρόταση… μια παροιμία ετών κρύβει μέσα της όλο το νόημα της λέξης που χρόνια μετά ήρθε στο φως… ενσυναίσθηση!

Ενσυναίσθηση… με άρωμα παλιό, μοναδικό κι ατόφιο!

«Κάνε το ξένο, δικό σου» έλεγαν και λένε ακόμα…

Μπες στη θέση του άλλου, κατάλαβε τον… όσο μπορείς κι όπως μπορείς…

Δες και μέσα από τα μάτια του, όχι μόνο μέσα απ’ τα δικά σου.

Πόσοι άνθρωποι άραγε βάζουν τον εαυτό τους στη θέση του άλλου;

Πόσοι είναι εκείνοι που δίνουν πράγματι σημασία και εστιάζουν στην ουσία του ανθρώπου που έχουν απέναντι τους;

Τι νιώθει;

Πως αισθάνεται;

Πως σκέφτεται;

Πως αντιδρά;

Για ποιο λόγο θυμώνει;

«Σε καταλαβαίνω…» ακούς από κάποιους…

«Ξέρω τι περνάς…» θα ακούσεις από άλλους…

Κι ίσως στ’ αλήθεια να μπορούν κάποιοι από αυτούς να καταλαβαίνουν ακριβώς τι περνάς και πως αισθάνεσαι σε δεδομένο χρόνο.

Όχι όλοι.

Όμως σίγουρα μέσα σου ξέρεις ποιοι είναι αυτοί.

Κι ακούς… ακούς ιστορίες, εμπειρίες και συζητήσεις, που μπορεί να μοιάζουν αρκετά με την δική σου ιστορία…

Και τότε σκέφτεσαι… τι νόημα έχει να μοιραστώ την δική μου εμπειρία;

Τι νόημα έχει να πω κι εγώ τα ίδια;

Ποιος δείχνει άραγε ειλικρινές ενδιαφέρον στο συναίσθημα σου όταν ακούγοντας όλες αυτές τις ιστορίες, εσύ απλά και συγκαταβατικά λες «ευχαριστώ για την κατανόηση» χαμογελώντας αμήχανα μην τύχει και καταλάβει κανείς την θλίψη σου;

Σκέψου όμως…

Ποιος είναι ο λόγος που ένας άλλος άνθρωπος επιλέγει να μοιραστεί μαζί σου μια εμπειρία δική του ή μια ιστορία που άκουσε και μοιάζει με την δική σου;

Σίγουρα ο στόχος του δεν είναι να σε πονέσει περισσότερο ούτε να σε πληγώσει… μα ίσως να’ ναι ο δικός του τρόπος για να σου δείξει πως προσπαθεί να σε ανακουφίσει…να σε βοηθήσει… να μπει στη θέση σου.

Αυτοί οι άνθρωποι μοιράζονται μια δική τους εμπειρία μαζί σου για να πάρουν λίγο απ’ τον πόνο σου κι ας είναι ο δικός τους εξίσου μεγάλος.

Γιατί πράγματι καταλαβαίνουν. Γιατί δεν δείχνουν ενδιαφέρον προσποιητό και ψεύτικο. Γιατί μια δύσκολη δική τους εμπειρία, μπορεί να είναι για σένα σανίδα σωτηρίας. Γιατί πριν από σένα, βρέθηκαν κι οι ίδιοι σε θέση παρόμοια.

Ξέρουν όμως πως όταν μιλήσεις γι’ αυτό που σε πονά, ο πόνος σπάει…σκορπίζεται… κι όσο μιλάς εκείνος σιγά σιγά διαλύεται και δίνει τη θέση του στην ελπίδα.

Να θυμάσαι πως είναι σημαντικό να μιλάς, να εκφράζεσαι και να μοιράζεσαι ακόμα κι εκείνα που σε πονούν. Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να καταλάβουν όσα τους λες… μα ακόμα κι εκείνα που δεν λες. 
  

Να μιλάς. Να λες όσα σκέφτεσαι.

Κι αν είσαι από εκείνους που δεν τους αρέσει να μιλούν ή που δεν έχουν κανένα για να μιλήσουν, να γράφεις… να ζωγραφίζεις… να βγάζεις από μέσα σου ότι σε βαραίνει με όποιο τρόπο μπορείς. Έτσι οι καταστάσεις που βιώνουμε «ισιώνουν», ξεκαθαρίζονται κι ισορροπούν.

Μόνο μην φοβάσαι να εκφραστείς και μην αφήνεις μέσα σου τα μικρόβια να σε τρώνε…

Μα μην ξεχνάς να ακούς… να ακούς όσα οι άνθρωποι σου λένε.

Να διακρίνεις ποιοι σε νοιάζονται και να εκτιμάς έστω και την ελάχιστη προσπάθεια τους για να σε βλέπουν καλά.

Είναι σπάνιο να τους βρεις κι ίσως δύσκολο να τους ξεχωρίσεις… μα σίγουρα υπάρχουν κάπου εκείνοι που μπορούν να κάνουν «το ξένο δικό τους» ακόμα κι αν δεν πιστεύεις πως υπάρχουν…