Το "πολύ μαζί"… "σκοτώνει";

Μπορεί άραγε η χιλιομετρική απόσταση να σταθεί ικανή για να χωρίσει δυο ανθρώπους ή μήπως τελικά τα χιλιόμετρα είναι μια από τις αιτίες που θα τους ενώσει για πάντα…

Υπάρχουν άνθρωποι που αποφεύγουν τις σχέσεις εξ’ αποστάσεως… κάποιοι άλλοι που απλά τις ζουν και τις υπομένουν… και υπάρχουν κι εκείνοι που επιλέγουν συνειδητά να διατηρήσουν μια σχέση από απόσταση.

Κι όσοι επιλέγουν να διατηρήσουν μια σχέση εξ’ αποστάσεως… το κάνουν, γιατί ξέρουν πως με αυτόν τον τρόπο θα είναι τόσο μόνοι όσο εκείνοι θέλουν. Η μοναξιά για αυτούς τους ανθρώπους είναι προνόμιο και η σχέση ευκαιρία για να ανοίξουν τους ορίζοντες τους. Κι ενώ υπάρχει η δέσμευση που μια σχέση απαιτεί, κι οι δυο πλευρές γνωρίζουν καλά πως ποτέ δεν θα γίνουν δέσμιοι μιας ρουτίνας που θα σκοτώσει τον έρωτα.

Για όσους όμως υπομένουν αναγκαστικά την απόσταση και υποφέρουν από την απουσία του συντρόφου τους… εκεί τα συναισθήματα γίνονται αλυσίδες… που δύσκολα σπας στο τέλος. Όταν η απόσταση σε πονάει, έχεις μόνο δυο επιλογές… είτε σπας τα δεσμά από την αρχή ή διανύεις την απόσταση και φτάνεις ως το τέλος.

Η μεγαλύτερη παγίδα που μπορούν δυο άνθρωποι να πέσουν είναι η σκέψη πως αφού άντεξαν την δοκιμασία της απόστασης… μπορούν πια να αντέξουν τα πάντα. Κι η δύναμη που κάποτε είχαν μέσα τους και άντεχαν την απόσταση, ξαφνικά μετατρέπετε σε αδυναμία… 

 το «αντέχω την απόσταση» μετατρέπετε σε «δεν αντέχω μακριά σου»…

Κι όταν έρθει η στιγμή να σταθείς μπροστά στην πραγματικότητα… όταν πρέπει να επιλέξεις ποιο δρόμο θα τραβήξεις… κι όταν τα συναισθήματα υπερισχύουν της λογικής… καταλήγεις συνήθως να ακολουθήσεις την καρδιά σου… και αισθάνεσαι πια έτοιμος να ζήσεις την ρουτίνα που για καιρό έκανες υπομονή να έρθει… να απολαύσεις πια την καθημερινότητα που τα χιλιόμετρα σε άφηναν μόνο να φαντάζεσαι… 

Γιατί όταν τα χιλιόμετρα σε χωρίζουν, είναι όλα διαφορετικά… όλα σου μοιάζουν ιδανικά… το μόνο που σκέφτεσαι είναι η ώρα της επόμενης συνάντησης σας… οι ώρες και οι μέρες που θα περάσετε μαζί, πριν επιστρέψετε ξανά ο καθένας στην δική του προσωπική καθημερινότητα… κι έτσι μεγαλώνει η λαχτάρα… και τα συναισθήματα ολοένα και δυναμώνουν… κι όταν γυρίσεις πίσω στην «μοναξιά» σου μετά από λίγο… έχεις πάλι κάτι να σκέφτεσαι… κάτι να περιμένεις… το μόνο που ονειρεύεσαι είναι να περάσει πιο γρήγορα ο καιρός αυτή τη φορά… κι έτσι η επιθυμία σου δυναμώνει… τα χιλιόμετρα την βοηθούν να μείνει ζωντανή…

Μα όταν χαθεί η λαχτάρα της συνάντησης… και την θέση της πάρει η ρουτίνα της καθημερινότητας… μιας καθημερινότητας που τόσο έντονα είχες ονειρευτεί όσο ήσουν μακριά και τώρα δεν αντέχεις ούτε να την αγγίξεις… όταν πια συνειδητοποιήσεις πως στην σφαίρα της φαντασίας σου η καθημερινότητα είχε άλλο χρώμα… τότε ξαφνικά λες πως «το πολύ μαζί σκοτώνει»…

Κι ίσως τελικά αυτό το «πολύ μαζί» να μπορεί να σκοτώσει όλα εκείνα τα έντονα και δυνατά συναισθήματα που η χιλιομετρική απόσταση κατάφερε να δημιουργήσει…

Κι εκείνη η "μοναξιά" που αισθανόσουν όταν δεν είχες κοντά σου τον σύντροφο σου… είναι εκείνη η ίδια "μοναξιά" που τώρα πια σου λείπει όσο τίποτα άλλο…

Κι όσο κι αν η λογική σου λέει πως όλη αυτή η καθημερινότητα είναι ιδανική… κι ίσως όντως να είναι… εσένα μια σκέψη έχει καρφωθεί στο μυαλό σου : Είναι αυτό που ήθελες τελικά;