Κι είναι κι αυτό το «πρέπει»...
Που όσο ασυμβίβαστος κι αν είσαι… πρέπει να το ακούσεις…
Όχι επειδή είσαι υποχρεωμένος να το κάνεις…
Όχι επειδή στο επιβάλλει κάποιος άλλος… πέρα από τον ίδιο
σου τον εαυτό… πέρα από την συνείδηση σου…
Είναι αυτή η αίσθηση που έχει κανείς… εκείνη, που ενώ ξέρει
τι θέλει να κάνει… πρέπει να κάνει το αντίθετο… γιατί υπάρχουν ορισμένα
«πρέπει» που δεν μπορεί κανείς εύκολα να παρακάμψει… γιατί αν το κάνει θα
υπάρξουν συνέπειες, όχι στον ίδιο… μα στους άλλους γύρω του…
Κι αυτό είναι που σε σταματά… σε κάνει να υποχωρείς… σε
κάνει να παραβλέπεις τις επιθυμίες σου, για να μην παρακάμψεις τα «πρέπει»…
Είναι αυτοί οι ηθικοί φραγμοί που σε κάνουν να αντισταθείς
στις επιθυμίες σου… για να μην πληγωθεί κανένας εξαιτίας σου…
Μα καμιά φορά… ακόμα κι αν ξέρεις τι «πρέπει» να κάνεις… η
επιθυμία σου είναι τόσο έντονη που σπάει μέσα σου κάθε ηθικός φραγμός…
διαλύεται όλη η λογική που μέχρι τώρα σε συγκρατούσε και λειτουργείς πια σαν να
μην υπάρχει κανείς γύρω σου… σαν να’σαι ασυμβίβαστος…
Είσαι όμως;
Το να έχεις συμβιβαστεί μονάχα με τον εαυτό σου… δεν σε
κάνει απαραίτητα ασυμβίβαστο…
Το να πράττεις όπως θέλεις… χωρίς κανένα ηθικό φραγμό…
χωρίς να νοιάζεσαι πόσοι και ποιοι θα είναι αυτοί που θα
επωμιστούν τις συνέπειες των δικών σου επιλογών… των δικών σου πράξεων… κάθε
άλλο παρά ασυμβίβαστο σε κάνει...
Ίσως εγωιστή…
Ίσως αδιάφορο…
Μα σίγουρα όχι ασυμβίβαστο…
Κι όταν κάποιος είναι έτοιμος να σπάσει τους ηθικούς
φραγμούς που έχει μέσα του…
Όταν είναι έτοιμος να παρακάμψει όλα αυτά τα «άγραφα
πρέπει»… καλό θα ήταν πρώτα να σκεφτεί…
Τι θα αφήσει πίσω του…
Τι θα βρει μπροστά του…
Τι θα παρασύρει στο πέρασμα του…
Και καμιά φορά αυτό το «πρέπει»… πρέπει να το ακούς…
Όχι σκεπτόμενος μονάχα τον εαυτό σου… μα πιο πολύ τους
άλλους…
Όλους εκείνους που θα αφήσεις πίσω… μα κι αυτούς που σε
περιμένουν να πας μπροστά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου