Κάποιοι άνθρωποι… δεν έχουν δικαίωμα στο παράπονο…
Και κάποιοι άλλοι… είναι σαν να μην έχουν… σαν να τους το’χουν στερήσει από καιρό…
Ποιος είναι αυτός που έχει στ’ αλήθεια δικαίωμα στο
παράπονο...
Δεν έχεις δικαίωμα στο παράπονο… αν μόνο ζητάς… αν μόνο
παίρνεις… χωρίς ποτέ να έχεις δώσει…
Κι αν είσαι από αυτούς που μοναχά ζητούν… κι ενώ ζητούν
παίρνουν… κι αφού πάρουν, ζητούν περισσότερα… χωρίς ποτέ να δώσουν… έστω και
λίγο… από τον καλό τους έστω εαυτό… τότε… δικαίως αποκτάς τον τίτλο του
αχάριστου…
Του αχάριστου… του ανθρώπου εκείνου που νοιάζεται μόνο για
τον εαυτό του… εκείνου που ζητά συνέχεια κάνοντας παράπονα… εκείνου που
γεννήθηκε μόνο για να παίρνει, αφήνοντας πίσω του καμένη γη… εκείνου που τα
θέλει όλα δικά του… κι όχι μόνο τα υλικά… μα και τα άυλα… συναισθήματα… ιδέες…
ψυχές…
Μα ο αχάριστος… μέσα στη δίνη των παραπόνων του και της
καλοστημένης μιζέριας του… δεν συνειδητοποιεί και δεν παραδέχεται πως είναι όντως αχάριστος… μα
αντίθετα υποστηρίζει τον εαυτό του λέγοντας πως είναι στερημένος… πως του
χρωστάει η ζωή…
Τι του χρωστάει άραγε η ζωή… ;
Κι αν όντως κάτι του χρωστάει η ζωή… γιατί το ζητάει από
άλλους…;
Μα δυστυχώς υπάρχουν άνθρωποι που με δόλο και με το τέχνασμα της μιζέριας,
προσπαθούν να «κλέψουν» ότι καλό υπάρχει μέσα σε άλλους ανθρώπους… σ’ αυτούς που
δίνουν… σ’ αυτούς που απλόχερα προσφέρουν… σ’ εκείνους που όσα κι αν δώσουν,
ποτέ δεν περιμένουν ανταπόδοση του καλού που κάνουν…
Κι όσοι δίνουν… πολλές φορές πιστεύουν πως δεν έχουν δώσει αρκετά…
πως δεν έχουν κάνει κάτι σπουδαίο…
Μα είναι αλήθεια σπουδαίο να υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν να
δίνουν… ακόμα κι αν δεν ξέρουν κι οι ίδιοι πως δίνουν… ακόμα κι αν δεν τους
έχει ζητηθεί ποτέ τίποτα…
Κι είναι κρίμα να υπάρχουν οι άλλοι… εκείνοι που μονάχα
εκμεταλλεύονται όλα τα καλά στοιχεία εκείνων των σπουδαίων ανθρώπων που
υπάρχουν γύρω τους… είναι λυπηρό να βλέπεις ανθρώπους να παραπονιούνται συνεχώς
για όσα νομίζουν πως έχουν στερηθεί… ενώ ταυτόχρονα βαραίνουν άλλους με την
ευθύνη των δικών τους επιλογών…
Κι είναι χαρακτηριστικό των αχάριστων ανθρώπων να τιμωρούν
όσους πιστεύουν πως τους στέρησαν όσα ήθελαν… τους καταδικάζουν μονάχα στο να
δίνουν… χωρίς να έχουν δικαίωμα στο παράπονο… χωρίς να περιμένουν πως θα πάρουν
πίσω έστω μια μικρή αναγνώριση για όλα όσα έδωσαν… ακόμα κι αν έχουν δώσει όλα
εκείνα που δεν μπορεί κανείς να δει με τα μάτια…
Τελικά… ποιος έχει δικαίωμα στο παράπονο…;
Όλες οι ψυχές κουβαλάνε μέσα τους ένα δικό τους παράπονο…
άλλες το κρατάνε φυλαγμένο… κι άλλες το εκφράζουν δυνατά…
Μα από τον τρόπο που αφήνεις να βγει από μέσα σου το
παράπονο σου… από αυτόν τον τρόπο εξαρτάται αν θα «κερδίσεις» τελικά τον τίτλο του αχάριστου…
Κι όσοι πιστεύουν πως κάτι τους χρωστάει η ζωή… ίσως είναι
εκείνοι που στο τέλος θα χρωστάνε…
Γιατί η ίδια η ζωή… ξέρει τι χρωστάει στον καθένα… και
εκείνη θα διαλέξει πως θα τον εξοφλήσει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου