Εσωτερικές...υπερδυνάμεις!

Όλοι οι άνθρωποι έχουν δύο πλευρές... όπως κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις.
Όλοι ανεξαιρέτως!
Μια παροιμία λέει πως τον λύκο που θα ταΐσεις, αυτός θα μεγαλώσει.
Δυστυχώς πολλοί άνθρωποι ταΐζουν τον μαύρο λύκο που έχουν μέσα τους, τον δυναμώνουν κάθε μέρα μέχρι την στιγμή που ο μαύρος λύκος τρώει τον λευκό... Τον κατασπαράζει, τον αποδυναμώνει. Όσο κι αν ο λευκός κάποτε θελήσει να βγει στην επιφάνεια, ο μαύρος πάντα θα είναι πιο δυνατός, θα υπερισχύει... 
Λίγοι είναι εκείνοι που επιτυγχάνουν την ισορροπία μέσα τους. 
Αναρωτιέσαι ίσως κάποιες φορές πως τα καταφέρνουν...
Στα μάτια σου συχνά φαντάζει δύσκολο να διατηρήσεις την απόλυτη ισορροπία μέσα σου. Μπερδεύεις τις δυνάμεις σου, και στην προσπάθεια σου να πετύχεις ένα καλό αποτέλεσμα, τελικά εξωτερικεύεις άλλο από αυτό που έχεις μέσα σου. 

Πως θα τα καταφέρω, σκέφτεσαι...
Πως θα ισορροπήσω τις δυνάμεις μέσα μου κρατώντας τους λύκους μου συμφιλιωμένους;
Πως θα ταΐζω τον λευκό χωρίς να τρώει ο μαύρος;

Ξέρεις...πάντα πίστευα στην καλή πλευρά των ανθρώπων... πάντα προσπαθούσα να βγάλω στην επιφάνεια τα καλά στοιχεία των άλλων γύρω μου. Μα δυστυχώς, ο μαύρος λύκος μέσα σε κάποιους ανθρώπους είναι πολύ πιο δυνατός από όσο θέλησα να πιστέψω...
Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που όταν τους συναντώ, βλέπω στην αρχή τον άσπρο λύκο που θέλουν να επιδείξουν περήφανα, να κατασπαράζεται  στο τέλος από τον μαύρο... σπάνια συναντώ ανθρώπους που έχουν για συντροφιά μεγάλους και δυνατούς λευκούς λύκους...

Κι ίσως τελικά, δεν ισχύει πάντα, πως λαμβάνεις από τους άλλους αυτό που τους δίνεις. Η αντανάκλαση δεν ισχύει σε κάθε περίπτωση. Κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν μέσα τους την ισορροπία που επιβάλλεται για να επιβιώσει κανείς. Κάποιοι άνθρωποι έμαθαν να επιβιώνουν απλά τρώγοντας τους άσπρους λύκους από την ψυχή κάθε ανθρώπου που συναντούν... με αποτέλεσμα η δική τους ψυχή να φιλοξενεί διαρκώς ένα μεγάλο βάρος, μια πίκρα και μια απογοήτευση για την ίδια τη ζωή. Σπάνια θα το δουν οι ίδιοι, δυστυχώς... 

Ποια είναι η λύση, όμως, σε όλο αυτό τελικά;
Μονάχα η συνειδητοποίηση πως η ζωή είναι ένα πέρασμα. Πως όσο πιο καθαρό είναι το μονοπάτι που επιλέγουμε να διασχίσουμε, τόσο πιο χαρούμενη και απολαυστική θα είναι η δική μας διαδρομή στο χρόνο.
Κάθε άνθρωπος έχει μέσα του αυτές τις δυο υπερδυνάμεις...κάθε άνθρωπος μπορεί να επιλέξει ποια από τις δυο θα χρησιμοποιεί σε κάθε κατάσταση που καλείται να αντιμετωπίσει καθώς και με ποια από τις δυο αυτές δυνάμεις θα αποφασίσει τελικά να πορευτεί στη ζωή του.
Κι έπειτα, σκέψου... όσο κι αν ταΐσεις τον μαύρο λύκο μέσα σου, τόσο πιο αχόρταγος γίνεται...τόσο που στο τέλος, όταν δεν θα έχει μείνει τίποτα άλλο από τον λευκό για να τον χορτάσει... τότε θα στρέψει τα "δόντια" του σε σένα... και τότε ίσως να είναι πια πολύ αργά...