Καμία σωτηρία...;

Σ' αυτή τη ζωή, είναι γεγονός πως κανείς δεν είναι σωτήρας κανενός.
Κι όποιος νομίζει πως κατέχει τον ρόλο του σωτήρα των άλλων είναι πράγματι πολύ γελασμένος.

Αλήθεια, έχεις αναρωτηθεί ποτέ από τι προσπαθείς να "σώσεις" τον άλλο;
Ποιον κίνδυνο μπορεί να διατρέχει κανείς, κι εσύ τρέχεις να προλάβεις να τον σώσεις;

Κανείς δεν μπορεί να σώσει κανέναν...
Και ξέρεις γιατί;

Γιατί ο μεγαλύτερος εχθρός κάθε ανθρώπου είναι ο ίδιος του ο εαυτός.
Πως λοιπόν ένας άνθρωπος να σώσει τον άλλο από τον ίδιο του τον εαυτό;

Τα λάθη, οι επιλογές, τα παραστρατήματα είναι προσωπικές υποθέσεις που ο καθένας αντιμετωπίζει μόνος του. Όση βοήθεια κι αν επιθυμείς να προσφέρεις, όσο κι αν ο άλλος ζητά μια συμβουλή, όσες προσπάθειες κι αν κάνεις... ο άλλος θα πράξει όπως τελικά του επιβάλλει η συνείδηση του...κι εσύ, δεν έχεις ευθύνη για κανενός άλλου τις πραξεις και την συμπεριφορά, πέρα από την δική σου.

Φαντάζομαι τι μπορεί να σκέφτεσαι διαβάζοντας αυτές τις γραμμές...
Πως γίνεται να μην μπορεί κανείς να σώσει τον άλλο από τη στιγμή που υπάρχουν τόσες περιπτώσεις ανθρώπων που δέχτηκαν βοήθεια από άλλους και τα κατάφεραν...;

Τα κατάφεραν γιατί ήθελαν να τα καταφέρουν!
Αυτή είναι η μόνη αληθινή, ειλικρινής και αξιόπιστη απάντηση.

Σίγουρα μπορείς να βοηθήσεις κάποιον που έχει ανάγκη από βοήθεια...δεν μπορείς όμως να τον "σώσεις"...ειδικά αν δεν θέλει να σωθεί.
Όλοι εκείνοι που δέχονται βοήθεια και στο τέλος τα καταφέρνουν, είναι εκείνοι που θέλουν πραγματικά να βοηθηθούν και γι' αυτό το λόγο αξιοποιούν με κάθε δυνατό τρόπο την βοήθεια που λαμβάνουν προς όφελος τους με σκοπό να καταφέρουν να καλυτερεύσουν την ζωή τους.

Κι ίσως τώρα να σκέφτεσαι πως υπάρχουν γύρω σου πολλοί που χρειάζονται βοήθεια, μα δεν έχουν τον τρόπο να το ζητήσουν...κι ίσως να έχεις δίκιο...όμως αυτό δεν αναιρεί το γεγονός πως δεν έχεις δικαίωμα να αποφασίσεις εσύ, που αυτοπαρουσιάζεσαι ως σωτήρας, για το καλό της ζωής του οποιουδήποτε άλλου.
Βέβαια, αν πραγματικά σου αρέσει να βοηθάς τους ανθρώπους, αν η φλόγα της προσφοράς μέσα σου σιγοκαίει και φουντώνει κάθε φορά που συναντάς κάποιον που πιστεύεις πως χρειάζεται την βοήθεια σου... τότε θα σου πω ένα μυστικό:

Το κλειδί για να βοηθήσεις τους ανθρώπους πραγματικά, έμπρακτα και ουσιαστικά είναι η αποδοχή!
Αν μπορείς να αποδεχτείς τον άλλο για αυτό ακριβώς που είναι, χωρίς ίχνος κριτικής και διάθεσης να τον αλλάξεις για να ταιριάζει στα δικά σου αποδεκτά πρότυπα, τότε μπορείς να πεις πως τον βοήθησες έμπρακτα κι αληθινά...
Αυτό είναι που οι άνθρωποι χρειάζονται, μα πολλές φορές διστάζουν να ζητήσουν.
Η αποδοχή βοηθά περισσότερο από την συμβουλή.

Άλλωστε στο έχω ξαναπεί... οι άνθρωποι είναι όντα περίεργα.
Αγαπούν τους άλλους, αλλά όχι τον εαυτό τους .
Σκέψου μονάχα αυτό: Οι περισσότεροι δεν αγαπούν τον εαυτό τους...τον φθείρουν, τον υποτιμούν, του κάνουν κακό με κάθε μέσο υλικό και μη... κι ενώ αντιμετωπίζουν καθ' αυτόν τον τρόπο τον εαυτό τους, τείνουν να συμπεριφέρονται με τον πιο παράλογο τρόπο όσον αφορά τους άλλους ανθρώπους:
Βάσει αυτής της σκέψης λοιπόν, θα δεις ανθρώπους να σέβονται τους άλλους αλλά να μην διαθέτουν αυτοσεβασμό, θα δεις κάποιους να υπερασπίζονται συμφέροντα άλλων αλλά όχι τα δικά τους, ανθρώπους που υψώνουν το ανάστημα τους εκεί που μπορούν κι όχι εκεί που θέλουν...και πολλές άλλες παρόμοιες κι εξίσου παράλογες συμπεριφορές...

Κι εσύ, χρησιμοποιώντας αντικειμενική κρίση (όσο αυτό είναι εφικτό), θες να φωνάξεις, να τους υπερασπιστείς, να τους βοηθήσεις...κι εκείνοι δεν δίνουν σημασία, δεν σε ακούνε...
Κι ίσως το μόνο που μπορείς να κάνεις σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι να τους αποδεχτείς...
Γιατί αν νιώσουν πως κάποιος άλλος τους δέχεται όπως είναι, τότε ίσως αναγνωρίζουν κι οι ίδιοι στον εαυτό τους την αξία εκείνη που δεν πιστεύουν πως έχει... τότε ίσως πάψουν να φθείρουν και να καταπονουν την ψυχή και το σώμα τους...

Έτσι είναι η ανθρώπινη φύση... μπορεί να είναι παράλογο, μα είναι ευκολότερο για τους ανθρώπους να αγαπούν και να υπολογίζουν τους άλλους περισσότερο από ότι τον εαυτό τους...
Μέσα όμως από αυτό το τραγικά λυπηρό γεγονός που συναντάμε πολύ συχνά στη ζωή, μπορεί να αναδυθεί η αισιόδοξη νότα της αλλαγής, χωρίς κόπο, χωρίς αγώνες για προσωπική δικαίωση που τρέφουν τον εγωισμό μας και μας παροτρύνουν να περηφανευόμαστε πως αλλάξαμε εμείς κάποιον άλλο με επιτυχία.

Να θυμάσαι μόνο αυτό:
Οι άνθρωποι που θέλουν να "σωθούν", θα σωθούν μόνο αν πραγματικά το θέλουν!
Το κλειδί για να αλλάξει κανείς κατεύθυνση και να βελτιώσει την ζωή και την καθημερινότητα του είναι η αποδοχή.

Και μην ξεχνάς ποτέ πως, ο πρώτος άνθρωπος που κάθε άνθρωπος οφείλει να αποδεχτεί είναι ο ίδιος του ο εαυτός...μόνο τότε θα μπορέσει να αποδεχτεί τους άλλους και στο τέλος θα μπορεί να ψιθιρίσει με ικανοποίηση στον εαυτό του πως κατάφερε να "σώσει" τουλάχιστον έναν άνθρωπο: τον ίδιο τον εαυτό του... και πίστεψε με, αυτό είναι τις περισσότερες φορές αρκετό!