Ότι αξίζει… μένει;

Ίσως τελικά δεν είναι μόνο θέμα προτεραιοτήτων κι έλλειψης χρόνου.

Σκέψου… αλήθεια τι είναι αυτό που σε απομακρύνει απ’ τους ανθρώπους;

Κάποιες φορές κάτι σε σταματά… σε απομακρύνει απ’ τους ανθρώπους… κι αυτό σίγουρα δεν είναι ο χρόνος.

Ο χρόνος ήταν, είναι και θα είναι πάντα ίδιος. Κι ίσως κι οι προτεραιότητες σου δεν έχουν αλλάξει και πολύ μέσα στο πέρασμα του.

Κάτι άλλο πέρα απ’ το χρόνο, πολλές φορές, δεν σου επιτρέπει να μειώσεις τις αποστάσεις κι έτσι ψάχνεις συνεχώς να κρυφτείς πίσω από την φθηνή δικαιολογία της σύγχρονης καραμέλας... της έλλειψης χρόνου.

Ξέρεις… υπάρχουν φορές στη ζωή, που δεν έχουν και τόση σημασία τα γεγονότα μπροστά στα συναισθήματα που τρέφουν κάποιοι άνθρωποι μεταξύ τους.

Σίγουρα το ξέρεις καλά… καθώς, υπάρχουν άνθρωποι που είναι πάντα εκεί για σένα, πέρα από τα γεγονότα και τις καταστάσεις που συμβαίνουν στη ζωή σου. Είναι εκεί, ότι κι αν συμβεί.

Μα κάποιους άλλους, η ζωή τους καταπίνει… τους παίρνει… τους απομακρύνει… παρόλο που σ’ εσένα συμβαίνουν τα ίδια ακριβώς γεγονότα.

Έτσι είναι η ζωή, θα σκεφτείς φευγαλέα… κάποιοι μένουν, και κάποιοι φεύγουν…

Το θέμα είναι όμως, εσύ με ποιους επιλέγεις να μείνεις τελικά;

Μένεις με όσους μένουν;

Μένεις με όσους φεύγουν;

Ή μήπως μένεις τελικά να αναρωτιέσαι αν «ότι αξίζει, μένει;»

Ειλικρινά, δεν ξέρω να σου πω, αν μένει ή αν φεύγει ότι στ’ αλήθεια αξίζει… ίσως το μόνο που ξέρω είναι πως, ότι αξίζει μπορεί κανείς να το αισθανθεί… μπορεί να το νιώσει. Κι αν ότι αξίζει, μείνει τελικά, τότε είσαι ίσως απ’ τους τυχερούς της ζωής… μα αν στο τέλος φύγει, τότε κάπου μέσα σου θα ξέρεις πως έχασες κάτι πολύτιμο.

Κι ίσως αυτό να είναι μια από τις πιο πικρές διαπιστώσεις στην ιστορία των ανθρώπινων σχέσεων.

Γιατί οι άνθρωποι σπάνια αλλάζουν… αλλάζουν όμως οι καταστάσεις που βιώνουν και μαζί τους ο τρόπος που αντιμετωπίζουν τη ζωή. Κι αν εσύ δεν είσαι κομμάτι των καταστάσεων που βιώνουν τότε ίσως βγεις από την λίστα των προτεραιοτήτων τους για λίγο… ή για πολύ…

Να θυμάσαι όμως, πως στο σημείο αυτό της αλλαγής των καταστάσεων, οι άνθρωποι αρχίζουν να φιλτράρουν… αρχίζουν να μετρούν… αρχίζουν να αφαιρούν… και συνήθως μένουν να κρατούν κοντά τους εκείνα τα από καιρό δεδομένα τους. Τα κρατούν ως την μόνη δικλείδα ασφαλείας για την εσωτερική τους γαλήνη και την συναισθηματική τους ασφάλεια.

Κι έτσι καταλήγουν να «πετούν» απ΄  τη ζωή τους οτιδήποτε νεοφερμένο, ακόμα κι αν μέσα τους αισθάνονται πως είναι από εκείνα που αξίζουν να μείνουν στο προσκήνιο της ζωής τους.

Κάπως έτσι λειτουργούν οι άνθρωποι όταν καλούνται να επαναπροσδιορίσουν τα σημαντικά τους… μένουν συνήθως να κρατούν μονάχα ότι έχουν συνηθίσει ν’ αγαπούν…

«Ποιος χάνει στο τέλος;», με ρωτάς…

«Ίσως κανείς...», θα σου απαντήσω…