Φύγε εσύ… έλα εσύ…

Κι όμως το βλέπεις συχνά. 

Συχνότερα ίσως απ’ όσο περίμενες.

Βλέπεις ανθρώπους γύρω σου να χωρίζουν. Να θρηνούν για λίγο ή καθόλου για την απουσία τους εως τώρα συντρόφου τους κι έπειτα με περισσή ευκολία βρίσκουν άμεσα αντικαταστάτη. 

Γιατί χωρίζουν έτσι εύκολα οι άνθρωποι;

Ποιο είναι το όφελος τους από την διαρκή εναλλαγή συντρόφων;

Τι είναι αυτό που αναζητούν και κανείς δεν το έχει ώστε να τους «κρατήσει»;

Η’ μήπως τελικά όλοι εκείνοι που πετάνε από λουλούδι σε λουλούδι αποφεύγουν συνειδητά την συναισθηματική δέσμευση με όλους εκείνους που δεν αποπνέουν συναισθηματική ασφάλεια στους ίδιους;

Κάθε άνθρωπος αναζητά τον άνθρωπο εκείνο που κρατά το κλειδί για το σεντούκι της ψυχής του. Εκείνον που δίπλα του θα νιώσει συναισθηματική ασφάλεια ώστε να μπορούν κι οι δυο μαζί να προχωρήσουν απαλλαγμένοι από άγχη και φόβους ανώφελους, που μονάχα φθείρουν τους ανθρώπους.

Κι όσοι αλλάζουν σύντροφο με μεγάλη ταχύτητα, εκείνη την ασφάλεια αναζητούν. 

Μα όσο οι άνθρωποι φεύγουν χωρίς να δίνουν ευκαιρίες σε κανέναν και ταυτόχρονα δίνουν σε πολλούς… τόσο θα γεννώνται μεγαλύτερα συναισθηματικά κενά μεσα στους ανθρώπους… τόσο θα αυξάνεται ο δείκτης της ανασφάλειας τους κι ο φόβος της δέσμευσης ολοένα και θα ριζώνει μέσα τους… τόσο έντονα, που θα γίνει η απώλεια συνήθεια…

Όμως κάθε αποχωρισμός, είναι ένας μικρός θάνατος…

Και κάπως έτσι κυκλοφορούμε ανάμεσα σε ανθρώπους συναισθηματικά κενούς… συναισθηματικά ανέκφραστους… συναισθηματικά νεκρούς…

Απογοητευτική η αλήθεια των ημερών…

Μα πως θα αναγνωρίσω εκείνον που κρατά το κλειδί για την ψυχή μου, αναρωτιέσαι…

Όταν εμφανίζεται μπροστά σου ο άνθρωπος-κλειδί το καταλαβαίνεις… το αισθάνεσαι κοιτώντας τον στα μάτια… ο εσωτερικός σου κόσμος φωτίζεται…και η ψυχή σου απαλλάσσεται απ’ ότι την βαραίνει…γίνεται ανάλαφρη κάθε που συναντάς τον άνθρωπο εκείνο. Γιατί κοντά σ' αυτόν τον άνθρωπο εσύ μπορείς να είσαι ο αληθινός εαυτός σου κι εκείνος με απόλυτη ειλικρίνεια να το απολαμβάνει όσο απολαμβάνεις κι εσύ την δική του αλήθεια.

Έρωτας θα σκεφτείς… κι όλα μοιάζουν ιδανικά στον έρωτα… 

Κι είναι αλήθεια. Στον έρωτα όλα μοιάζουν ιδανικά κι υπέροχα… όμως αυτό δεν σημαίνει πως τα αληθινά στοιχεία του κάθε ανθρώπου κρύβονται όταν ερωτεύεται. Αντίθετα έρχονται στην επιφάνεια συνολικά όλα τα στοιχεία που έχει σαν άνθρωπος σε απόλυτη μεγέθυνση.

Κι ίσως τώρα να σκέφτεσαι πως γράφω για την αναζήτηση του άλλου σου μισού… μα γράφω απλά για το αυτονόητο…

Την συναισθηματική ασφάλεια που κάθε άνθρωπος επιθυμεί και αξίζει να νιώσει…για την ιδανική ένωση των ψυχών…την ένωση που θα εξασφαλίσει στους ανθρώπους εσωτερική γαλήνη και αρμονία…εκείνη που τους προσφέρει δύναμη και τους απαλλάσσει από οποιοδήποτε είδος ανασφάλειας κι αδυναμίας.

Κι ίσως τελικά αυτό να είναι εκείνο το «ιδανικό» που κάθε άνθρωπος αναζητά…