Ίσως συμβαίνει
σε πολλούς…
Να βλέπουν…
να ακούν… να παρατηρούν προσεκτικά οτιδήποτε κι αν συμβαίνει γύρω τους… μα να
μην αισθάνονται…
Σωστά διαβάζεις…
να μην αισθάνονται… ούτε λύπη, μα ούτε χαρά…
Διαβάζεις όμως,
κι αναρωτιέσαι…
Δεν νιώθουν;
Δεν αισθάνονται
την θλίψη που τους περιβάλλει;
Δεν ενθουσιάζονται
με την χαρά που τους προκαλεί ένα χαρμόσυνο γεγονός;
Τι συμβαίνει;
Κενό..
Απάθεια…
Ανεπαρκής συγκινησιακή
φόρτιση…
Ανεπάρκεια έκφρασης
των συναισθημάτων τους…
Πόσο κρίμα
αλήθεια…
Γιατί όμως κάποιοι
άνθρωποι επιλέγουν αυτή την συμπεριφορά;
Γιατί άραγε
επιλέγουν να κρατούν μονίμως μια απαθή στάση απέναντι σε οποιοδήποτε γεγονός;
Μην βιαστείς
να απαντήσεις πως δεν νιώθουν…πως είναι φτιαγμένοι από πέτρα, σκληροί κι
άκαμπτοι…
Ίσως δεν
ήταν πάντα έτσι…
Το μόνο
σίγουρο είναι πως νιώθουν… δεν υπάρχει άλλωστε κανένας άνθρωπος χωρίς
συναισθήματα.
Κάποιοι όμως
έχουν μάθει να τα εξωτερικεύουν… κι άλλοι δεν έχουν μάθει ακόμα…ενώ κάποιοι ξέρουν πότε και αν πρέπει να εκφραστούν...
Κι ίσως ο
άνθρωπος εκείνος με το σκληρό πρόσωπο, το φαινομενικά γεμάτο απάθεια, να είναι
εκείνος ο άνθρωπος ο οποίος μέσα του κουβαλάει πληγές που ανοίγουν κάθε φορά που
δοκιμάζει να αφεθεί.
Κι έπειτα
από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες… αρχίζει πια να παριστάνει πως δεν νιώθει…
υιοθετεί την στάση της απάθειας και την προσαρμόζει πάνω του, τόσο, που πείθει
μέχρι και τον εαυτό του πως πια είναι ικανός να μην αισθάνεται…
Πάλι ίσως
αναρωτιέσαι γιατί κάποιος να επιλέξει να πράττει καθ’ αυτόν τον τρόπο…εις βάρος
του ίδιου του εαυτού του…
Δεν έχω την
απάντηση… μα σκέφτομαι πως ίσως το κάνει για να μπορέσει με αυτόν τον τρόπο να
κάνει ένα βήμα παρακάτω…
Ένα βήμα που
δεν ξέρει εξ’ αρχής αν θα του φέρει χαρά ή λύπη στο τέλος… μα έχοντας πια
προσαρμόσει στα μέτρα του την απάθεια, ότι κι αν συμβεί… χαρμόσυνο ή λυπηρό…
εκείνος δεν θα ενθουσιαστεί, μα δεν θα πονέσει κιόλας… γιατί πια έμαθε…
Έμαθε πως
όσο λιγότερα είναι εκείνα που περιμένεις… τόσο λιγότερο θα πονέσεις…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου