Το μεταξένιο κουβάρι…

Υπάρχουν κάποιες έννοιες στην ζωή που είναι περικυκλωμένες από αόρατα νήματα.

Είναι καλυμμένες με το διάφανο πέπλο εκείνων των λεπτών διαχωριστικών κλωστών, που με ένα απρόσεκτο άγγιγμα σου κόβονται… σπάνε…

Κλωστές από μετάξι που υπάρχουν για σε συνδέουν με ανθρώπους, με εκείνους που κατάφεραν να περάσουν στην άλλη όχθη, αγγίζοντας απαλά τα αόρατα νήματα σου, τόσο προσεκτικά,  χωρίς να τα σπάσουν, κατακτώντας επάξια μια περίοπτη θέση μέσα σου.

Συμβαίνει όμως καμιά φορά στους ανθρώπους κάτι παράξενο… κι εκεί που έχουν καταφέρει με κόπο να σε κερδίσουν και να σε κάνουν να τους εμπιστευτείς, ξαφνικά αρχίζουν να αναζητούν την έξοδο κινδύνου… ψάχνουν την πίσω πόρτα για να φύγουν, για να μην τους αντιληφθείς εξ αρχής μην τύχει και τους σταματήσεις.

Στην προσπάθεια τους να φύγουν όμως, αθόρυβα και απαλά όπως ήρθαν, κάνουν ένα λάθος… ξεχνούν πως η πόρτα που προσπαθούν να παραβιάσουν είναι κι εκείνη περικυκλωμένη με τα ίδια αόρατα νήματα… 

μα εκείνοι θολωμένοι από την επιθυμία τους να φύγουν, δεν τα βλέπουν, δεν νιώθουν ότι τα αγγίζουν τόσο αδέξια, τόσο απρόσεκτα, με αποτέλεσμα να τα σπάνε, πολλές φορές εν αγνοία τους. 

Φεύγουν τόσο βιαστικά και δεν κοιτούν πίσω για να δουν τις κλωστές που έσπασαν μια-μια κι έγιναν κουβάρι στα πόδια εκείνου που τους εμπιστεύτηκε.

Κι εκείνος που μένει πίσω, αιφνιδιάζεται… ζαλίζεται από την λάμψη των κλωστών που βλέπει να σπάνε τόσο απροσδόκητα και πέφτει στο έδαφος προσπαθώντας μάταια να τις δέσει ξανά… μένει πίσω κοιτώντας την ανοιχτή πόρτα κι αναρωτιέται τι λάθος έκανε αυτή τη φορά…

Μαζεύει τότε τις κλωστές προσεκτικά για να μην τις κόψει περισσότερο… τυλίγοντας όμως το κουβάρι ξανά, βλέπει εκείνους τους μικρούς κόμπους που έδεσε στα σημεία που είχαν σπάσει.

Η πικρή γεύση της απογοήτευσης καλύπτει την ψυχή του, σηκώνεται και κλείνει την πόρτα που άνοιξε τόσο ξαφνικά ενώ ταυτόχρονα βεβαιώνεται πως κάθε είσοδος που οδηγεί μέσα του είναι καλά κλειδωμένη.

Πιάνει το μεταξένιο κουβάρι και το πετάει μακριά, τόσο που κανείς ποτέ δεν θα καταφέρει να βρει ξανά, κι αρχίζει τότε να τυλίγει τον εαυτό του με συρματόπλεγμα… τυλίγεται προσέχοντας να μην αφήσει καμία χαραμάδα, που όποιος κι αν προσπαθήσει στο μέλλον, να μην χωράει.

Κανείς πια δεν μπορεί να σπάσει το συρματόπλεγμα…

Είναι πιο δυνατό υλικό απ’ τις κλωστές, κι ας είναι εξίσου αόρατο.  

Κι έτσι πια κανείς, όσο απαλά κι αν προσπαθήσει να ανοίξει τις πόρτες του για να εισβάλλει στον κόσμο του, δεν θα τα καταφέρει.

Κάπως έτσι κλείνονται οι άνθρωποι στον εαυτό τους…

Γι’ αυτό αν τους βλέπεις καμιά φορά τυλιγμένους με συρματοπλέγματα μην βιαστείς να τους χαρακτηρίσεις σκληρούς, αδιάφορους και παράξενους.

Δεν ήταν πάντα έτσι…

Απλά όσες φορές είχαν τυλίξει τον εαυτό τους με τις λεπτές μεταξένιες κλωστές , εκείνες έσπασαν αφήνοντας πίσω μόνο μπερδεμένα κουβάρια γεμάτα κόμπους…

Μια τέτοια έννοια είναι και η εμπιστοσύνη… μια έννοια τυλιγμένη με μεταξένιες κλωστές… που όταν σπάσουν, όσους κόμπους κι αν κάνεις για να τις ενώσεις ξανά, πάντα το κουβάρι θα μένει στα χέρια σου μπερδεμένο…