Τα δανεικά…

Πόσες φορές στην ζωή σου όταν δίνεις κάτι  -υλικό ή άυλο-  στους ανθρώπους, έχεις ακούσει την φράση : 

«Τι θα κάνω εγώ για σένα; Νιώθω μεγάλη υποχρέωση απέναντι σου! Πως θα στο ανταποδώσω;» 
 

Πόσες φορές έχεις πει εσύ την ίδια φράση σε όσους σου πρόσφεραν κάτι;

Ίσως όταν το ακούς να χαίρεσαι γιατί έτσι ξέρεις πως κάτι θα πάρεις γι’ αυτό που έδωσες ή να μην το έχεις ακούσει ποτέ με αποτέλεσμα να λυπάσαι και να απογοητεύεσαι από την αχαριστία των ανθρώπων απέναντι σου. Κι όταν το λες εσύ, αισθάνεσαι καλά γιατί νιώθεις πως δίνοντας τα ανάλογα έχεις «βγάλει την υποχρέωση»…

Μα πολλές φορές οι άνθρωποι δεν βλέπουν την ουσία των πραγμάτων με αποτέλεσμα να εστιάζουν σε λεπτομέρειες που μόνο αρνητικά συναισθήματα μπορούν να τους γεμίσουν. Έτσι, οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν επιτρέψει στον εαυτό τους να συμπεριφέρεται εγωιστικά, έχοντας αποκτήσει ένα τέτοιο τρόπο αντιμετώπισης των πραγμάτων που μόνο απογοήτευση και θυμό μπορεί να τους αφήσει στο τέλος. 

Η τάση του να συμπεριφέρονται σαν να δίνουν δανεικά, να δίνουν μόνο για να πάρουν, να περιμένουν πρώτα να πάρουν κι έπειτα να νιώσουν υποχρεωμένοι για να δώσουν, είναι μια από τις χειρότερες συνήθειες που απέκτησε ο άνθρωπος  στο πέρασμα των χρόνων. Αυτή η ανούσια συμπεριφορά, ηθικής κυρίως ικανοποίησης, του «ότι δίνεις- παίρνεις»…

Ας μην αναφέρω καλύτερα τι θα πάρουμε όλοι μας κάποια στιγμή και χαρακτηριστώ από πολλούς απαισιόδοξη…

Κάπως έτσι όμως άρχισαν να φθείρονται οι ανθρώπινες σχέσεις… κάπως έτσι άρχισαν να δημιουργούνται αλυσιδωτές υποχρεώσεις του ενός στο πρόσωπο του άλλου… υποχρεώσεις που στην ουσία φυλακίζουν τα ειλικρινή συναισθήματα που θα έπρεπε να έχουν και να εκφράζουν οι άνθρωποι μεταξύ τους. Μετατρέποντας τον εαυτό σου σε υποχρέωση δεν μπορείς να ξέρεις πραγματικά αν οι άλλοι σε συμπαθούν ή σε αντιπαθούν , αν με την παρουσία σου χαίρονται ή αν απλά σε ανέχονται για να «βγάλουν την υποχρέωση» που αισθάνονται πως έχουν απέναντι σου, απλά για να μην τους χαρακτηρίσεις εσύ κάποια στιγμή αχάριστους.

Γιατί η ουσία δεν έγκειται στο να νιώσει ο άλλος υποχρέωση στο πρόσωπο σου, ούτε στην ανάγκη που θα του δημιουργηθεί για να σε «ξεχρεώσει» για ότι του πρόσφερες. 

Η ουσία της προσφοράς έχει να κάνει αποκλειστικά με εσένα τον ίδιο. Προσφέρεις όταν εσύ θέλεις, χωρίς απαραίτητα να σου έχει ζητηθεί.

Να μάθεις λοιπόν πως ότι κι αν είναι αυτό που δίνεις,  -άσχετα αν είναι κάτι που αγοράζεις με χρήματα ή αν είναι από αυτά που δεν αγοράζονται, όπως τα ειλικρινή σου συναισθήματα, η συμπάθεια, η αγάπη, η εκτίμηση και ο σεβασμός στο πρόσωπο των άλλων-, να το δίνεις μέσα από την καρδιά σου. Να δίνεις χωρίς δεύτερες σκέψεις για το τι θα αποκομίσεις από τους άλλους , να δίνεις την στιγμή που αισθάνεσαι πραγματικά την ανάγκη να δώσεις χωρίς να νιώσεις ποτέ απογοήτευση ή θυμό επειδή δεν έλαβες πίσω ως αντάλλαγμα κάτι αντίστοιχο. 

Κάπου εδώ βρίσκεται η ουσία τελικά… στο να να δίνεις χωρίς να περιμένεις ανταλλάγματα.

Δώσε λοιπόν… δώσε την αγάπη σου σε όσους αγαπάς, δώσε τον χρόνο σου σε όποιον νιώσεις πως τον χρειάζεται, δώσε την γνώση σου σε όσους θέλουν να μάθουν, δώσε την συμβουλή σου όταν σου ζητηθεί, δώσε την παρουσία σου σε όσους νιώθεις πως την επιθυμούν πραγματικά, κάνε δώρα αν αυτός είναι ο τρόπος σου για να δείξεις την εκτίμηση και τον θαυμασμό σου στα πρόσωπα που σου εκπέμπουν αυτά τα συναισθήματα, δώσε σε όλους εκείνους που βλέπεις πως δεν θα σε αντιμετωπίσουν ως μια ακόμα υποχρέωση… σε εκείνους που μπορούν να κατανοήσουν την χαρά που αισθάνεσαι όταν δίνεις.

Δώσε όταν αισθάνεσαι την ανάγκη να το κάνεις, και άσε εκείνους που έμαθαν μόνο να παίρνουν να νομίζουν πως σε εκμεταλλεύτηκαν ή πίστεψαν πως έδωσες απλά για να δημιουργήσεις ακόμα μια υποχρέωση. Δώσε και μην μετρήσεις ποτέ τι έδωσες, αν κέρδισες ή αν έχασες. Δώσε συνειδητά, έχοντας πάντα στο μυαλό σου πως οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν ακόμα «κακές συνήθειες» κι όταν πια δεν έχεις τι να τους δώσεις φεύγουν… τότε μπορείς να καταλάβεις κι εσύ αν ήσουν υποχρέωση ή επιθυμία… αν δεν έχεις πια κάτι να δώσεις ή αν αυτό που δίνεις δεν τους φαίνεται αρκετό πια. Δώσε χωρίς ποτέ να μετανιώσεις ή να απογοητευτείς για ότι αισθάνθηκες να κάνεις και το έκανες.

Όμως πάντα να θυμάσαι πως δίνοντας ότι πραγματικά αισθάνθηκες μέσα στην ειλικρίνεια, τον ενθουσιασμό, τον αυθορμητισμό, την αγάπη και την εσωτερική ανάγκη σου για ανιδιοτελή προσφορά, την στιγμή που δίνεις, εσύ έχεις ήδη ανταμειφθεί.

Κι ακόμα κι όταν εσύ βρίσκεσαι στην θέση του αποδέκτη μιας οποιασδήποτε ανιδιοτελούς προσφοράς από κάποιον άλλο, να χαίρεσαι διπλά γιατί σε επέλεξε μέσα από τους πολλούς κι η χαρά σου όταν πήρες αυτό που σου πρόσφερε είναι η μόνη ανταμοιβή που ίσως ζητούσε από σένα, ένα χαμόγελο ευχαρίστησης στο δικό σου πρόσωπο τον ανταμείβει γιατί ξέρει πως έστω για εκείνη την στιγμή έγινε ο λόγος που δημιουργήθηκε.

Αυτή λοιπόν είναι η ουσία, που καμιά φορά ο εγκλωβισμένος στην καθημερινότητα νους, δεν βλέπει… άνθρωποι είμαστε γεμάτοι από συναισθήματα και σκέψεις… κι είναι στ’ αλήθεια λυπηρό να φορτώνουμε ο ένας τον άλλο αρνητισμό και αμφιβολία, λειτουργώντας καμιά φορά τόσο εγωιστικά καλυμμένοι πίσω από την παράλογη λογική του «πάρε- δώσε».  

Να θυμάσαι λοιπόν πως η ουσία της ζωής είναι να είσαι επιθυμία των άλλων κι όχι μια υποχρέωση που πρέπει να φύγει από την λίστα του μηνιαίου προϋπολογισμού. Κι αν ακόμα δεν έτυχε να συναντήσεις ανθρώπους που λειτουργούν ανιδιοτελώς χωρίς να περιμένουν τίποτα να πάρουν από σένα… τότε φρόντισε να γίνεις εσύ ένας από αυτούς…