«Παλιώνουν» άραγε οι φίλοι απ’ τα παλιά ή μήπως τελικά
αποτελούν τις πιο σταθερές αξίες της ζωής μας;
Συμβαίνει στους ανθρώπους καμιά φορά να δένονται πολύ
μεταξύ τους… να είναι κάθε μέρα μαζί… να κάνουν τα πάντα μαζί… σχεδόν να
αναπνέουν μαζί… μα καθώς ο καιρός περνά, μέσα στην δίνη της καθημερινότητας…
ξαφνικά και χωρίς λόγο, χάνονται.
Μα όταν συναντιούνται ξανά, αισθάνονται ακριβώς το ίδιο…
όπως τότε… κι όλα μοιάζουν σαν να μην πέρασε μια μέρα… σαν να μην έχουν περάσει
μέρες… μήνες… ακόμα και χρόνια καμιά φορά…
Μέσα σ’ αυτή την «αργοπορημένη» από το χρόνο συνάντηση,
δεν υπάρχει κανένα σημάδι αποξένωσης… καμία απομάκρυνση… κανένα ίχνος
αμφισβήτησης…
Το πρόσωπο που αντικρίζεις, σου ξυπνά ξανά όλη αυτήν την
οικειότητα και την εμπιστοσύνη που υπήρχε κάποτε ανάμεσα σας για καιρό…
Κι αρχίζουν να μιλούν ασταμάτητα ξανά… για όλα εκείνα που
έζησε ο καθένας χωριστά… μιλούν για όλα
εκείνα που ακόμα και στον ίδιο τους τον εαυτό δεν είχαν την τόλμη να πουν… τα
εμπιστεύονται σ’ εκείνο τον φίλο που τους ξέρει καλύτερα ίσως απ’ ότι οι ίδιοι
τον εαυτό τους... γιατί νιώθουν πάλι
εκείνη την σιγουριά… όλη εκείνη την ασφάλεια που μπορεί να τους προσφέρει ένας
φίλος που είχαν χάσει ανεξήγητα για καιρό…
Τέτοιες αληθινές σταθερές σχέσεις αξίζει ο καθένας να
έχει στη ζωή του… σχέσεις από ‘κείνες που ξέρεις πως όσο καιρός κι αν περάσει…
είναι σαν να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα από την τελευταία συνάντηση που
είχες με ένα τέτοιο άνθρωπο…
Γι’ αυτό αξίζει αλήθεια να ζει κανείς…. Για να αποκτά στη
ζωή του αυτές τις αμοιβαίες σταθερές σχέσεις που τον πάνε παρακάτω… που του
δίνουν δύναμη αληθινή για να προχωρήσει…
Γιατί όταν ανοίγεις την καρδιά σου σ’ ένα τέτοιο φίλο…
τότε μόνο νιώθεις ανακούφιση απ’ ότι σε βαραίνει… αληθινή ευτυχία όταν
μοιράζεσαι μαζί του τη χαρά σου… τότε μόνο νιώθεις απόλυτη γαλήνη στην ψυχή
σου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου