Παγίδες…

Υπάρχουν φορές που ακολουθώντας κάποιες συνήθειες για να κάνεις τους άλλους να νιώσουν ασφάλεια δίπλα σου, καταλήγεις τελικά να γίνεσαι πιο προβλέψιμος και αυτονόητος απ’ όσο νόμιζες.

Ίσως τελικά, το να δημιουργείς στους άλλους συνεχώς την αίσθηση της ασφάλειας και της σιγουριάς, δεν είναι πάντα καλό.

Η συμπεριφορά σου σε κάνει προβλέψιμο… δεδομένο… και κανείς πια δεν περιμένει κάτι διαφορετικό από σένα.

Το να θέλεις να αποπνέεις στους άλλους γύρω σου τη σιγουριά και την ασφάλεια πως μπορούν να στηριχτούν επάνω σου για ότι θελήσουν είναι κατά μια έννοια λογικό. Όμως το να ακολουθείς μια συγκεκριμένη ρουτίνα για να το κάνεις κατανοητό στους άλλους, ίσως τελικά αυτό σε οδηγήσει στο αντίθετο αποτέλεσμα.

Σ’ ένα αποτέλεσμα που δεν θα σου αρέσει και τόσο… γιατί θα έχεις μετατρέψει τον εαυτό σου σε κάτι δεδομένο… αυτονόητο… ίσως και βαρετό…

Και κανείς δεν θα αναζητά την παρουσία σου όταν ξέρει πως αργά ή γρήγορα θα την έχει χωρίς να μπει στη διαδικασία να σε αναζητήσει…

Όμως, όσο κι αν κάποιοι άνθρωποι δίνονται συνειδητά στους άλλους, ακόμα κι αν ξέρουν πως θεωρούνται δεδομένοι για να νιώθουν οι άλλοι ασφαλείς μαζί τους, υπάρχουν φορές που κι εκείνοι χρειάζονται να νιώσουν πως δεν είναι… πως η απουσία τους γίνεται αισθητή όταν λείπουν… πως είναι κι οι ίδιοι εξίσου απαραίτητοι κι οι άλλοι τους αναζητούν με τον ίδιο τρόπο για να τους κρατήσουν στη ζωή τους.

Μην αφήσεις ποτέ κανένα να σε κάνει να νιώσεις βαρετός… αυτονόητος… δεδομένος…

Δώσε τον εαυτό σου όταν νιώσεις ότι αξίζει να το κάνεις… μα κράτησε τον κοντά σου όταν νιώσεις την ανάγκη αυτού του είδους της αναζήτησης…

Κι ίσως τελικά… καμιά φορά, χρειάζεται να αφήσουμε τους άλλους να μας αναζητήσουν… γιατί όταν σ’ αναζητούν εκείνοι στους οποίους συνειδητά έχεις καταθέσει κομμάτια από τον εαυτό σου, τότε μπορείς να καταλάβεις αν έχεις διαθέσει το κάθε κομμάτι σου σωστά…