Εντάξει. Έχεις φτιάξει μια δική σου ιστορία. Όσο και να την
επεξεργάζεσαι, σου φαίνεται αληθινή.
Αρχίζεις ξανά να τοποθετείς στο μυαλό σου τα γεγονότα… ένα –
ένα, με τη σειρά, χωρίς ωραιοποιήσεις… τα θυμάσαι όλα, ακριβώς όπως έχουν
γίνει.
Θυμάσαι τι έχει συμβεί… τι έχει ειπωθεί… και αρχίζεις να τα ζυγίζεις και
να τα επεξεργάζεσαι για να δεις που έχεις κάνει λάθος.
Και κάθε φορά καταλήγεις
στο ίδιο συμπέρασμα. Κάθε φορά ό,τι έχεις μέχρι τώρα σκεφτεί… σου φαίνεται υπαρκτό…
αληθινό. Είναι όμως;
Πως μπορείς να είσαι σίγουρος πως όλο αυτό είναι αλήθεια;
Πως μπορείς να είσαι σίγουρος πως όλο αυτό δεν είναι ένα
ακόμα παιχνίδι του μυαλού σου;
Πως μπορείς να είσαι σίγουρος, πως αν ρωτήσεις… θα μάθεις;
Μα για να πάρεις την απόφαση να μάθεις την αλήθεια… να την
επιβεβαιώσεις… πρέπει να είσαι σίγουρος πως θα την αντέξεις… πρέπει να μπορείς
να την ακολουθήσεις…
Όταν πεισματικά κανείς επιμένει να μάθει αν όλο αυτό που
σκέφτεται συμβαίνει στ’ αλήθεια και όχι στη σφαίρα της φαντασίας του… πρέπει να
είναι έτοιμος για όλα… κι ότι κι αν μάθει να το δεχτεί… ότι εξέλιξη κι αν έχει
μετά από αυτό η ζωή του.
Κι αν το να ζεις με την αβέβαιη, μα δική σου, αλήθεια, σε
κάνει πραγματικά ευτυχισμένο, τότε μην το ψάξεις περισσότερο… μην ζητήσεις να μάθεις…
προτίμησε να μείνεις με όσα πιστεύεις πως ξέρεις…
Μα αν υποφέρεις από το βάρος που σου δίνει η αμφιβολία… αν είσαι
έτοιμος να επιβεβαιώσεις τις σκέψεις σου, έχοντας πείσει πρώτα τον εαυτό σου,
πως, αφού τόσο καιρό κατάφερες να αντέξεις ζώντας με την ιδέα της αλήθειας,
τώρα μπορείς να αντέξεις όλο το βάρος της πραγματικής αλήθειας… ψάξε… ζήτα να
μάθεις… κι ότι μάθεις… δέξου το… μάθε και να ζεις μ’ αυτό.
Μην επιτρέπεις στις αμφιβολίες που σου προκαλεί η κάθε
κατάσταση να κατασπαράζουν το νου σου…
Ένα πράγμα πρέπει να θυμάται κανείς… πως αν δεν παίξει… δεν
θα χάσει… μα δεν θα κερδίσει κιόλας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου