Η δύναμη της αδυναμίας...

Υπάρχει άραγε κανείς τόσο δυνατός… 

που τίποτα και κανείς δεν μπορεί να σταθεί ικανό να τον λυγίσει… έστω και για μια στιγμή… 

Υπάρχει άραγε κανείς τόσο σκληρός … που δεν έχει καμιά απολύτως ευαισθησία…

Όσο δυνατός κι αν είναι κανείς… όσο σκληρά κι αν συμπεριφέρεται και στον εαυτό του μα και στους άλλους… πάντα θα υπάρχει κάτι που θα σταθεί ικανό να τον λυγίσει… 

κάτι ίσως μικρό… μα για κείνον μια μεγάλη αδυναμία…

Ίσως είναι μια ανάμνηση… 

ίσως μια φράση… 

ίσως ένα βίωμα που ξυπνά μνήμες…

ίσως να είναι ένας άνθρωπος…

Όλοι έχουμε αδυναμίες… μα κανείς από μας δεν θέλει να δείχνει πως υπάρχουν…

Μα οι αδυναμίες μας και ο τρόπος που τις διαχειριζόμαστε, φανερώνουν τη δύναμη μας…

Ακόμα κι αν έρθει η στιγμή που θα λυγίσεις… αυτό δεν σημαίνει πως παύεις να είσαι δυνατός… άλλωστε πως είναι δυνατόν μια κατάσταση που σου προκαλεί ευαισθησία ή ακόμα ένας άνθρωπος όση αδυναμία κι αν του έχεις, να καταφέρει να σε αποδυναμώσει για πάντα;

Πως μπορείς να αφήσεις όση δύναμη έχεις μέσα σου να φύγει ξαφνικά…;

Αδύναμος είσαι όταν δεν μπορείς να ελέγξεις τις αδυναμίες σου… όχι όταν έχεις αδυναμίες…

Τις αδυναμίες μας πρέπει να τις ελέγχουμε και να τις μετριάζουμε, αν θέλουμε να είμαστε δυνατοί… γιατί είναι λογικό να έχεις αδυναμίες… και κάποιες φορές να φαίνονται… και κάποιες φορές να σε λυγίζουν…

Μα όταν περάσει η στιγμή… τότε έχουμε χρέος στον εαυτό μας να σταθούμε και πάλι όρθιοι και να επαναφέρουμε τη δύναμη μας στα αρχικά της επίπεδα… και τότε πάλι δυνατοί θα είμαστε...

Γιατί το να είναι κανείς δυνατός… δεν σημαίνει πως πρέπει να φέρεται με σκληρό και άσχημο τρόπο στον εαυτό του και στους άλλους, από φόβο μήπως φανούν οι αδυναμίες του… 

Άλλωστε ο πραγματικά δυνατός δεν φοβάται μήπως φανούν οι αδυναμίες του…

Ο πραγματικά δυνατός δεν επιδεικνύει ποτέ την δύναμη του… 

Κι είναι αλήθεια δυνατός επειδή ξέρει να αντιμετωπίζει τις αδυναμίες του… ακόμα κι αν φανούν...