Πολλοί θα πουν πως είναι χάρισμα… άλλοι πως είναι ένστικτο…
Μα το να μπορεί κανείς να διακρίνει τα αόρατα σημάδια που
υπάρχουν στους ανθρώπους… ίσως δεν είναι χάρισμα τελικά… μα ούτε κι ένστικτο…
ίσως είναι απλά μια μορφή ανθρώπινης δύναμης που έχει ο καθένας μέσα του και
την χρησιμοποιεί χωρίς πολλές φορές κι ο ίδιος να το καταλαβαίνει…
Υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι γύρω μας… κι είναι λογικό να
μην ταιριάζεις με όλους… και με άλλους που ίσως ταιριάζεις απόλυτα να μην
συναντηθείς ποτέ… αλλά όταν συναντήσεις κάποιον από αυτούς… τότε το
καταλαβαίνεις αμέσως… ακόμα και με αυτούς που δεν ταιριάζεις και ποτέ δεν θα
ταιριάξεις, ακόμα και αυτούς όταν τους συναντάς, πάλι το καταλαβαίνεις…
Αυτό συμβαίνει γιατί συνειδητά ή όχι, έχεις την ικανότητα να
διακρίνεις τα αόρατα σημάδια που ο καθένας από μας κουβαλάει μαζί του… όπου κι
αν πάει…
Κι είναι αυτά τα αόρατα σημάδια που ούτε εμείς μπορούμε να
δούμε στον εαυτό μας…
Είναι ο τρόπος που τα μάτια κοιτάζουν… κι όχι τα ίδια τα
μάτια…
Είναι η χροιά της φωνής σου όταν μιλάς…
Είναι οι κινήσεις του σώματος σου… ίσως μικρές ανεπαίσθητες
κινήσεις που κάνεις καθημερινά… από συνήθεια… χωρίς να δίνεις πολύ σημασία…
Είναι το άρωμα που εκπέμπεις όταν περπατάς…
Κι όλα αυτά τα σημάδια που βλέπει κάποιος σε σένα… είναι αυτά
που μπορείς να διακρίνεις μόνο εσύ στους άλλους…
Κι όταν κοιτάς έναν άνθρωπο στα μάτια… κι ένα από αυτά τα
σημάδια σε τραβήξει τότε δεν είναι ευκολο να κάνεις πίσω… γιατί σ’ έχει πια
μαγνητίσει αυτό το μικρό ίσως σημάδι που κατάφερες μόνο εσύ να διακρίνεις…
κι όταν κάποιος σε ρωτήσει τι είναι αυτό που σε τράβηξε… δεν
μπορείς να απαντήσεις… δεν μπορείς να βρείς λέξεις για να το περιγράψεις με
απόλυτη ακρίβεια…
κι ίσως να μην καταλάβει και κανείς όσα θα προσπαθήσεις να
πεις…
Κι όπως υπάρχουν τα θετικά αυτά σημάδια που σε τραβάνε στους
ανθρώπους … με τον ίδιο τρόπο υπάρχουν και τα αρνητικά… όλα εκείνα που σε
απωθούν… που σε απομακρύνουν…
Όταν βλέπεις τους ανθρώπους να αλλάζουν μορφή στο πρόσωπο
τους όταν σε κοιτούν… ή ακόμα κι αν το βλέμμα τους δεν συναντιέται ποτέ με το
δικό σου… ακόμα κι αυτά σημάδια είναι… από εκείνα που σε διώχνουν…
Μα όταν βλέπεις
ανθρώπους να χαμογελούν… κι η ματιά τους να λάμπει όταν σε κοιτούν… ίσως εκείνοι
έχουν δει σε σένα αυτά τα αόρατα σημάδια που ούτε εσύ δεν ξέρεις ακόμα ποια
μπορεί να είναι…
Κι όταν βρεθείς με ανθρώπους που γεμίζουν την ψυχή σου με
ότι θετικό έχουν χωρίς να προσπαθήσουν να στο δώσουν… όταν κοιτώντας τους
παίρνεις δύναμη, χωρίς να χρειαστεί να κάνουν τίποτα σπουδαιότερο από αυτό που
ήδη κάνουν, απλά και μόνο επειδή υπάρχουν δίπλα σου…
... τότε είσαι σίγουρος πια πως μπόρεσες να
διακρίνεις, ίσως από την πρώτη στιγμή που τους συνάντησες, αυτό που κάποιοι άλλοι
δεν έχουν δει… ίσως και να μην το δουν ποτέ, ακόμα κι αν ψάξουν…
Κι ίσως όλα αυτά να ακούγονται τρελά… κι ίσως και να είναι… μα
είναι σπουδαίο να ξέρει κανείς να ξεχωρίζει τους ανθρώπους…
Είναι πράγματι σπουδαίο να μπορεί κανείς να διακρίνει την
ψυχή ενός ανθρώπου απλά κοιτώντας τα μάτια του…
Κι ακόμα κι όταν κάποιος μας φανεί αδιάφορος… για κάποιον
άλλο είναι σίγουρα τόσο σημαντικός… όσο είναι για σένα όσοι ξεχώρισες μέχρι
τώρα…
Όλοι εκπέμπουμε κάτι ξεχωριστό… κάτι που δεν χρειάζεται να
κοπιάσουμε για να αφήσουμε πίσω μας… όλοι κουβαλάμε πάνω μας αυτά τα αόρατα
σημάδια… που μαγνητίζουν ή απωθούν τους άλλους…
Κι όσοι δουν τα αόρατα σημάδια σου…
δεν θα' ναι πολλοί…
θα' ναι όμως αυτοί που τα είδαν χωρίς να τα δείξεις… χωρίς να προσπαθήσεις…
θα' ναι όλοι εκείνοι που πάνω τους διέκρινες κι εσύ τα αόρατα σημάδια τους… όλα
αυτά που σε μαγνήτισαν και τώρα δεν μπορείς να κάνεις πίσω… δεν θες να φύγεις μακριά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου