Τυχαίες συναντήσεις...

Όλη μας η ζωή είναι μια μεγάλη… μια απέραντη διαδρομή…

Γεμάτη από άγνωστα μονοπάτια που ποτέ δεν ξέρουμε που θα μας οδηγήσουν…

Ξεκινάμε μην ξέροντας που ακριβώς πάμε… κι ίσως, πολλές φορές, ούτε που θέλουμε να φτάσουμε… και καθώς προχωράμε ποτέ δεν είμαστε σίγουροι για το τι είναι αυτό που θα συναντήσουμε παρακάτω...

Κι είναι φορές που το μόνο που θέλουμε είναι να βρούμε το μονοπάτι που θα μας οδηγήσει στην ηρεμία… στη απόλυτη γαλήνη… 

 Όμως δεν ψάχνουν όλοι την ηρεμία και την γαλήνη στα ίδια μέρη…

Για κάποιους η ηρεμία προέρχεται από τον έρωτα… για άλλους χωρίς αυτόν…

Για άλλους η ηρεμία που χρειάζονται πηγάζει από μέσα τους… ενώ είναι κι αυτοί που ηρεμούν δημιουργώντας ισχυρούς δεσμούς με ανθρώπους που συναντούν στην διαδρομή τους… με ανθρώπους που καταλαβαίνουν όσα λένε, ακόμα κι όταν δεν χρειάζεται να μιλήσουν…

Κι όταν καθένας από εμάς φτάσει στην γαλήνη που ως τώρα αναζητούσε, σκέφτεται πως είναι καιρός να σταματήσει την πορεία του εδώ… να σταματήσει πια το περπάτημα και να ξεκουραστεί…

Τις συναντήσεις όμως που θα κάνουμε στη ζωή μας δεν τις επιλέγουμε εμείς… ακόμα κι αν εμείς έχουμε σταματήσει να βαδίζουμε… η ζωή δεν το’ χει κάνει… κι είναι φορές που μας οδηγεί μόνη της πια σε συναντήσεις που ποτέ δεν φανταζόμασταν ότι θα γίνουν… και φέρνει στη ζωή μας νέα δεδομένα… νέες καταστάσεις… νέα πρόσωπα…

 Γεγονότα που κάτι θέλουν να μας δείξουν… καταστάσεις που συμβαίνουν για να συνειδητοποιήσουμε τους λόγους για τους οποίους συμβαίνουν ή έχουν ήδη συμβεί κάποια πράγματα στη ζωή μας… πρόσωπα που θέλουν κάτι να μας πουν, να μας βοηθήσουν να ξεδιπλώσουμε μια άλλη πλευρά του εαυτού μας… που ακόμα κι εμείς οι ίδιοι δεν την γνωρίζαμε ως τώρα… 

Κι αρχίζεις ξαφνικά να σκέφτεσαι όλες τις συναντήσεις που έχεις κάνει μέχρι τώρα… ποιοι έμειναν και ποιοι όχι… αρχίζεις να αναλογίζεσαι τι έχεις διδαχτεί από αυτές και τι άλλο άραγε σου επιφυλάσσει το πεπρωμένο σου…

Πολλοί είναι αυτοί που λένε πως ότι αξίζει να μείνει στη ζωή σου, μένει, ότι κι αν συμβεί… πως ότι αξίζει θα είναι εκεί… 

Κι όταν κάτι που πραγματικά αξίζει να μείνει στη ζωή σου… δεν μένει εκεί λόγω των περιστάσεων… πως μπορείς να πεις πως τελικά δεν άξιζε…;

Μήπως είσαι εσύ εκείνος που φεύγει απ’ ότι αξίζει πραγματικά κι όχι εκείνο από σένα; Τι κάνεις για να κρατήσεις στη ζωή σου ότι σε κάνει αλήθεια ευτυχισμένο; Κι αν το μόνο που κάνεις είναι να φεύγεις… πως μπορείς μετά να κρίνεις αν άξιζε ή όχι… πως μπορείς να παραβλέπεις έτσι απλά τις συναντήσεις που η ζωή η ίδια σε βάζει να κάνεις…

Σ’ όλη σου τη ζωή συναντάς ανθρώπους… άλλους κρατάς στη ζωή σου… άλλους διώχνεις… κι άλλοι φεύγουν μόνοι τους… άλλωστε όπως είσαι εσύ σε θέση να επιλέξεις ποιους θα κρατήσεις κοντά σου, έτσι κι εκείνοι είναι στην ίδια με σένα θέση να επιλέξουν αν θα μείνουν ή αν τελικά θα φύγουν…

Όσοι θεωρείς πως αξίζουν για σένα… κάνεις τα πάντα για να τους κρατήσεις στη ζωή σου… στη σκέψη σου… κι ακόμα κι αν δεν τους συναντάς συχνά είναι πάντα εκεί… κι ίσως για κάποιους να μην μιλάς ποτέ… όμως είναι εκεί… μέσα στο μυαλό σου… στην καρδιά σου… ακόμα κι αν δεν μπορούν να είναι μέρος της ζωής σου… όχι γιατί δεν άξιζαν να είναι μέσα σ’ αυτήν, αλλά γιατί έτσι έπρεπε να γίνει… ίσως ήρθαν πολύ νωρίς ή πολύ αργά… κι είναι πια δύσκολο να μπουν στη ζωή σου… μα πιο δύσκολο ακόμα είναι να βγουν από την σκέψη σου…

Κι υπάρχουν άνθρωποι που ενώ αξίζουν για σένα… ίσως επιλέξουν να φύγουν γιατί, βάσει των δικών τους κριτηρίων, εσύ δεν άξιζες να είσαι στη ζωή τους…

Κι άλλοι πάλι που αρνούνται πεισματικά να φύγουν… μένουν εκεί ακόμα κι αν σε φθείρουν… γιατί εσύ αρνείσαι, με το ίδιο πείσμα, να τους διώξεις… για να μην μείνεις μόνος… αυτό που ίσως δεν έχεις ακόμα καταλάβει είναι πως διώχνοντας τους δεν θα είσαι μόνος… θα είσαι ελεύθερος…

Κι είναι αλήθεια κρίμα να βλέπεις ανθρώπους γύρω σου να νιώθουν μόνοι, ενώ στην ουσία δεν είναι… ανθρώπους να φοβούνται να φύγουν  από δεσμά που οι ίδιοι όρισαν και δεν τώρα μπορούν να σπάσουν…

Κι είναι αλήθεια κρίμα να βλέπεις γύρω σου ανθρώπους γεμάτους συναισθήματα και σκέψεις, χωρίς να έχουν κανένα να τα μοιραστούν…  είναι κρίμα να βλέπεις φιλίες δυνατές να χάνονται σε μια στιγμή ή να σβήνουν μέσα στο πέρασμα του χρόνου…

Μα είναι αλήθεια κρίμα να βλέπεις γύρω σου ανθρώπους ερωτευμένους… που πεθαίνουν από έρωτα ο ένας για τον άλλο κι όμως είναι μακριά… επειδή μια αόρατη δύναμη τους κρατάει μακριά… μια λάθος συγκυρία…

 μια τυχαία συνάντηση σε λάθος χρόνο… σε λάθος τόπο… σε λάθος στιγμή…

...