Αιχμάλωτοι της οθόνης...

Τηλεκπαίδευση...η μάστιγα της εποχής μας... 

Ο όρος που ήρθε για να μείνει ή ήρθε για να διευκολύνει προσωρινά την λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος;,

Αλήθεια, πως είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς πως ένα τέτοιο μέτρο μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά, ιδίως στις μικρές ηλικιακές ομάδες των μαθητών;

Η έμπνευση και το κίνητρο δεν είναι δυνατόν να δοθούν μέσω υπολογιστή. 

Η παρακίνηση είναι σαφώς ευκολότερο να επιτευχθεί δια ζώσης. Σπάνια μπορεί κανείς να εμπνευστεί κοιτώντας μια οθόνη. 

Η επικοινωνία γέννα την σκέψη και η επαφή το κίνητρο. 

Η μέθοδος της τηλεκπαίδευσης, όπως εφαρμόζεται, δυστυχώς, οδηγεί στη ρομποτοποίηση του ατόμου και στην στασιμότητα της σκέψης. Το μυαλό εκπαιδεύεται να πράττει συγκεκριμένα πράγματα και σε συγκεκριμένο χρόνο. Ο άνθρωπος κάποια στιγμή, θα πάψει να δημιουργεί γιατί θα ξεχάσει να ονειρεύεται.

Γιατί, ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον. Δεν μπορεί εύκολα να αποκοπεί από τους άλλους.

Και για το ανθρώπινο είδος, η πρώτη κοινωνία μετά την οικογένεια, είναι το σχολείο. 

Η επαφή με συμμαθητές και δασκάλους, η επικοινωνία, το παιχνίδι στα διαλλείματα, τα ομαδικά αθλήματα, οι εκπαιδευτικές εκδρομές και πολλά ακόμα, είναι αυτά που το σχολείο προσφέρει στα πρώτα βήματα του ανθρώπου δίνοντας του βάσεις, γνώσεις αλλά και πλούσιες αναμνήσεις και εμπειρίες για να πορευτεί κατά την ενηλικίωση του.

Σαφώς, οι σύγχρονες μέθοδοι διδασκαλίας μπορούν να προσφέρουν πολλά, τόσο στα παιδιά όσο και στους εκπαιδευτικούς, όμως όλα αυτά τα μέσα θα έχουν μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα όταν χρησιμοποιούνται μέσα στην αίθουσα διδασκαλίας, εφόσον είναι παρόντες μαθητές και εκπαιδευτικοί από κοινού.

Είναι διαφορετικό άλλωστε για έναν ενήλικα να εργαστεί από το σπίτι μέσω των σύγχρονων μεθόδων, και εντελώς διαφορετικό να αναγκαστεί ένας μαθητής να διδαχθεί την ύλη κάθε μαθήματος της σχολικής χρονιάς εξ' αποστάσεως, χωρίς την αμεσότητα της δια ζώσης διδασκαλίας και επικοινωνίας.

Επιπλέον, έχει δημιουργηθεί, τουλάχιστον σε μένα, ένα μεγάλο ερώτημα...

Έως τώρα, διάβαζα άρθρα, που προέτρεπαν τους γονείς να μην επιτρέπουν στα παιδιά την χρήση ηλεκτρονικών συσκευών πάνω από ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Έτσι, πολλοί γονείς, εφάρμοζαν αυτόν τον κανόνα, όσον αφορά την χρήση ηλεκτρονικών συσκευών. Και ξαφνικά, εν μια νυκτί σχεδόν, αυτός ο κανόνας εξαφανίστηκε...η χρήση τάμπλετ και ηλεκτρονικού υπολογιστή έγινε υποχρεωτική, γιατί τα παιδιά πρέπει να κάνουν μάθημα(!) 

Σαφώς, 

η χρήση διαφέρει καθώς απαιτείται περισσότερη συγκέντρωση για να παρακολουθήσεις το μάθημα  από το να παίξεις ένα παιχνίδι ή να δεις βίντεο, όμως και πάλι, δεν παύει να χρησιμοποιεί το παιδί μια οθόνη σε καθημερινή βάση και μάλιστα περισσότερο από τον προβλεπόμενο και επιτρεπόμενο, τουλάχιστον έως τώρα, χρόνο.

Αποφασίστε λοιπόν τι πρέπει να γίνει....

Να σπρώχνουν οι γονείς τα παιδιά στη χρήση ηλεκτρονικών συσκευών ή να τα τραβούν από τα μανίκια για να τα απομακρύνουν;

Και κάπου εδώ, έρχεται ίσως η μόνη απάντηση που μπορεί να δοθεί σε αυτό το λογικά παράλογο και πιθανόν ρητορικό ερώτημα...

Μόνο βάζοντας όρια ένας γονιός, θα μπορέσει να συμβάλλει στην υγιή ανάπτυξη του παιδιού, βοηθώντας το να εγκλιματιστεί στα νέα δεδομένα, ενώ παράλληλα οφείλει να το παρακινεί και να το προτρέπει δίνοντας του ερεθίσματα ώστε να ζήσει την παιδική ηλικία φυσιολογικά, όσο αυτό είναι εφικτό σύμφωνα φυσικά με τα σημερινά δεδομένα, διατηρώντας την επαφή με την φύση, το παιχνίδι και βεβαίως με τους γύρω του.

Με δεδομένο λοιπόν, πως βιώνουμε όλοι μας τόσο πρωτόγνωρες καταστάσεις, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε για να διατηρήσουμε τις ισορροπίες μας είναι να φροντίσουμε την πνευματική και σωματική μας ακεραιότητα στα γνώριμα για εμάς επίπεδα. Η εποχή τρέχει με ξέφρενους ρυθμούς και τα γεγονότα πλέον μας προλαβαίνουν...γι' αυτό κι εμείς οφείλουμε να διατηρήσουμε την ζωή και την καθημερινότητα μας σε ένα γνώριμο και σταθερό πλαίσιο, τόσο για τον εαυτό μας όσο και για τις οικογένειες και τα παιδιά μας. 

Σήμερα γράφω ως μπερδεμένη παρατηρητής της κατάστασης που επικρατεί και ως γονέας που καλείται να επιβάλει στα παιδιά του την κατ' οικον και εξ αποστάσεως διδασκαλία, η οποία όπως αντιλαμβάνομαι δεν θα έχει καμία αποτελεσματικότητα. Είναι στ' αλήθεια θλιβερό να στερείται κανείς το αυτονόητο... το δικαίωμα στην εκπαίδευση, στην επικοινωνία, στην συντροφικότητα και στην κοινωνικοποίηση...το δικαίωμα στην ίδια τη ζωή...ακόμα κι αν, όπως λένε, θα είναι για λίγο διάστημα και κυρίως...για το καλό μας...