Υπάρχουν στη
ζωή κι εκείνα τ’ αγρίμια που με μια πρώτη ματιά μοιάζουν με ήρεμες ψυχές… μα
στην πραγματικότητα δεν τιθασεύονται…
Εκείνα τα
εξημερωμένα πλάσματα που κλαίνε, λυγίζουν, πέφτουν και σηκώνονται μόνα τους.
Έτσι έμαθαν πως είναι το σωστό…
Ψυχές
φυλακισμένες σε σώματα που ήρθαν στη ζωή κι έμαθαν από νωρίς τον τρόπο που
είναι αποδεκτός από την κοινωνία για να ζήσουν.
Έμαθαν να
βάζουν όρια και να αποσιωπούν τις επιθυμίες τους γιατί, κάποιος κάποτε μέσα
στον χρόνο τους δίδαξε πως αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να επιβιώσουν στην
ζούγκλα της ζωής.
Έμαθαν να
κουβαλούν στους ώμους τους τύψεις κι ενοχές που φορτώθηκαν άδικα, απρόσμενα κι
άθελα τους…
Εκείνα τ’
αγρίμια που εξημερώθηκαν χωρίς να το καταλάβουν… εκείνα που αρρωσταίνουν κάθε
μέρα κι από λίγο, χωρίς να μιλούν, χωρίς να ζητούν βοήθεια από κανένα… γιατί
ακούν εκείνη τη φωνή να τους λέει:
«Εσύ μπορείς… είσαι δυνατός…δεν έχεις ανάγκη
εσύ…»
Εκείνα τα
όμορφα αγρίμια που έμαθαν να ζουν στα αόρατα κλουβια που βιαστικά κάποιοι
βάφτισαν ελευθερία…
Συναίσθημα,
το μόνο θύμα της φυλάκισης και για κάποιους ανθρώπους η ποινή είναι ισόβια…
Κι αν είσαι
από εκείνα τα εξημερωμένα αγρίμια που έμαθαν να κρύβουν καλά τον εσωτερικό τους
κόσμο… αν δεν μιλάς για ότι σε ενοχλεί… αν δεν μοιράζεσαι τα συναισθήματα της
χαράς και της λύπης σου… τότε στο τέλος, στο όνομα σου θα βγει ο λογαριασμός για
να πληρώσεις το τίμημα.
Αυτά που
αρνείσαι να εξωτερικεύσεις… αυτά που αρνείσαι να δεις… αυτά στο τέλος σε
αρρωσταίνουν.
Η ψυχή πονάει και το σώμα καταστρέφεται πιο γρήγορα από το
προβλεπόμενο.
Γιατί όσο το
αγρίμι δεν τρέχει ελεύθερο στην ζούγκλα που του ανήκει, όσο το κρατάς
αλυσοδεμένο εκπαιδεύοντας το πως πρέπει να φέρεται για να είναι αποδεκτό από
τους άλλους... τόσο εκείνο θ’ αγριεύει και θα κατασπαράζει το μέσα σου.
Γι’ αυτό σου
λέω… άσε την ψυχή σου ελεύθερη.
Να νιώσει…
να μιλήσει…να εκφραστεί… να δημιουργήσει…να πονέσει, να κλάψει και να
ανακουφιστεί ώσπου στο τέλος να πετάξει ανάλαφρη… επέτρεψε στον εαυτό σου να
ζήσει…
Να μην σε
νοιάζει οι άλλοι τι θα πουν… να μην φοβάσαι αν πονέσεις ή αν κάποια στιγμή
λυγίσεις… άλλωστε είσαι εκείνο τ’ αγρίμι το δυνατό που θα σηκωθεί ξανά…
Μόνο την ζωή
μην φοβάσαι.
Μάθε να
ακούς το αγρίμι που ζει μέσα σου, γιατί μόνο εκείνο ξέρει καλά το μονοπάτι προς την
δική σου ευτυχία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου