Καθαρά θέμα εγωισμού…;

Πολλοί είναι αυτοί που λένε πως είναι εγωιστές οι άνθρωποι που κοιτούν μόνο τον εαυτό τους και τίποτα άλλο πέρα από αυτό… κι ίσως να έχουν δίκιο, καθώς όλοι εκείνοι που τους δίνουν τον τίτλο, αυτό μόνο μπορούν να δουν… κι είναι ακριβώς αυτή η αίσθηση που θα θελήσει να αφήσει να φανεί προς τα έξω εκείνος ο «εγωιστής» που δεν θέλει να πληγωθεί ξανά, ακόμα κι αν είναι για να αποφύγει την ταμπέλα του εγωιστή για ακόμα μια φορά.

Γιατί ο εγωισμός του είναι πια το μόνο όπλο του εναντίον του πόνου… είναι η ασπίδα που υψώνει σε κείνους που θέλουν να τον δουν ευάλωτο κι αδύναμο μπροστά στις καταστάσεις… γιατί ότι του’ χει απομείνει είναι αυτός ο «εγωισμός» του που κανείς δεν δικαιολογεί κι όλοι βιάζονται να πουν πως εκείνος δεν ξέρει να αγαπά… δεν ξέρει να δίνει… γιατί… γιατί είναι εγωιστής…

Μα ίσως αυτοί οι «εγωιστές» είναι που πονούν πιο πολύ τελικά… όχι γιατί θίγεται ο εγωισμός τους, μα γιατί κανείς δεν καταλαβαίνει τι κρύβεται πίσω από αυτό.

Είναι εκείνοι που πονούν… γιατί κάποτε έδωσαν πολλά, χωρίς ποτέ να ζητήσουν τίποτα μα ούτε και κανείς τους έδωσε ποτέ τίποτα… είναι εκείνοι που κάποτε εκδήλωσαν τα συναισθήματα τους γεμάτοι ενθουσιασμό μα βίωσαν την απόρριψη… είναι εκείνοι που κάποτε πίστεψαν και εμπιστεύτηκαν ανθρώπους και στο τέλος βρέθηκαν προδομένοι…                                                                                    Είναι εκείνοι που κάθε βράδυ μετρούν ένα- ένα τα λάθη τους και πασχίζουν να βρουν τρόπους να μην τα ξανακάνουν… ακόμα κι αν αυτό προϋποθέτει το να μην παραδεχτούν ούτε στον εαυτό τους ακόμα και τις πιο ενδόμυχες σκέψεις τους…

Αυτοί είναι οι «εγωιστές» που προτιμούν να σιωπήσουν και να μην ρισκάρουν ξανά… γιατί κάποτε τόλμησαν να ρισκάρουν, χωρίς ίχνος εγωισμού… είναι αυτοί που επιτρέπουν στην ζωή να τους προλάβει με τα γεγονότα της και δεν διεκδικούν πια αυτό που θέλουν, ακόμα κι αν πεθαίνουν μέσα τους κάθε μέρα γι’ αυτό… 

Είναι αυτοί οι «εγωιστές» που απλά περιμένουν… περιμένουν να πάρουν μια φορά κι αυτοί χωρίς να ζητήσουν… περιμένουν κάποιον να τους εκδηλώσει τα αισθήματα του χωρίς να νιώθουν οι ίδιοι τον φόβο της απόρριψης… περιμένουν κάποιον να τους εμπιστευθεί αντί να προδώσει την εμπιστοσύνη τους…

Υπάρχουν λοιπόν κι αυτοί οι «εγωιστές»… αυτοί που ακόμα σκέφτονται μόνοι τους τα βράδια τρόπους για να δώσουν ξανά… να εκδηλωθούν ξανά… να εμπιστευθούν ξανά… μα κάτι τους κρατά πίσω… σαν ένα αόρατο χέρι να τους σταματά και να τους βάζει σε κατάσταση αναμονής κάθε φορά που εκείνοι προσπαθούν να πράξουν παρά τον «εγωισμό» τους…

Κι έτσι συνεχίζουν να πονούν εγωιστικά τον εαυτό τους περιμένοντας… όσες φορές κι αν χρειαστεί να πάρουν τον τίτλο του εγωιστή…κι ίσως τελικά αυτό να είναι το ελάχιστο τίμημα που πληρώνουν για να προστατεύσουν τον εαυτό τους…