Μη μου τους κύκλους τάραττε

Κι εκεί που κάθεσαι ανέμελος κι απολαμβάνεις την ρουτίνα της ζωής σου, ακριβώς όπως εσύ την έφτιαξες, ήσυχος πως έχεις πια καταφέρει να κλείσεις όλα εκείνα τα κεφάλαια που σε πόνεσαν στο χθες… σκάει ξαφνικά μπροστά σου σαν βόμβα όλο εκείνο το «χθες» που με κόπο έθαψες στο χρονοντούλαπο σου.

Είναι σαν να πλησίασες την βιβλιοθήκη της ζωής σου και χωρίς να το θέλεις, έπεσε στα πόδια σου το ξεχασμένο και γεμάτο σκόνη βιβλίο που έθαβες μέσα σου για χρόνια ολόκληρα.

Κι αρχίζεις ξανά να διαβάζεις τα κεφάλαια που έγραφες κάποτε για να βεβαιωθείς πως είναι αλήθεια τελειωμένα… θες ξανά να σιγουρευτείς πως έχουν κλείσει όλοι οι κύκλοι του παρελθόντος… τα διαβάζεις ξανά και ξανά… σε κάποια κεφάλαια το τέλος είναι φανερό… οι κύκλοι είναι κλειστοί και σχεδιασμένοι με τόση ακρίβεια που δεν μπορεί κανείς πια να τους ανοίξει. Μα υπάρχουν κι εκείνα τα κεφάλαια, που δεν μπορείς να βρεις που έχεις γράψει το τέλος… όσες φορές κι αν τα διαβάσεις, πάντα μένει ένα ερώτημα αναπάντητο… μήπως τελικά δεν έχουν κλείσει όλοι οι κύκλοι σωστά;

Γι’ αυτό πετάχτηκαν μπροστά σου όλα μαζεμένα τόσο απρόσμενα;

Και το ξέρεις τώρα πια… πως το βιβλίο που με τόση μανία διαβάζεις εδώ και ώρα, έχει μέσα κεφάλαια μισοτελειωμένα… το τέλος δεν έχει ακόμα γραφτεί… γιατί κάτι λείπει….

Λείπουν οι εξηγήσεις… οι εξηγήσεις που ποτέ δεν έδωσες…. κι εκείνες που ποτέ δεν ζήτησες να πάρεις… λείπουν όλα εκείνα τα γιατί που έμειναν αναπάντητα κι εμπόδισαν τους κύκλους να κλείσουν…

Αυτά τα γιατί που για χρόνια έμειναν να αιωρούνται μόνα τους μέσα στο χρονοντούλαπο που βιάστηκες να τα κλειδώσεις… και τώρα η ζωή σε έφερε ξανά αντιμέτωπο με όλα εκείνα που περίτεχνα κάποτε νόμιζες πως απέφυγες…

Μα ότι μένει αναπάντητο για καιρό… σου αφήνει χαραμάδα… μένει κενό που περιμένει υπομονετικά να καλυφθεί μέχρι να κλείσει τελικά ο κάθε κύκλος της ζωής σου…

Όσο κι αν προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου πως κανείς και τίποτα δεν θα ταράξει την ήσυχη ζωή που μέχρι τώρα έφτιαχνες…. έρχεται κάποτε εκείνη η στιγμή που νομίζεις πως κάποιος σου κάνει πλάκα και σε στήνει απέναντι σε όλα εκείνα που τότε δεν αντιμετώπισες… και τώρα δεν μπορείς πια να αποφύγεις. 

Πήρες τον χρόνο σου… κι ήταν αρκετός… τώρα πρέπει να απαντήσεις…

Μην αφήνεις μέσα σου τίποτα αναπάντητο. 

Μην αφήνεις χαραμάδες, γιατί περνά το κρύο μέσα στην ψυχή σου.

Μην δημιουργείς αμφιβολίες στους άλλους γύρω σου… γιατί θα ‘ρθει κάποτε κι εκείνη η στιγμή που θα σου ζητηθούν οι εξηγήσεις, κι ίσως δίνοντας τις να συνειδητοποιήσεις πόσο πολύτιμος ήταν ο χρόνος που σπατάλησες μέχρι να τις δώσεις.

Κι ότι μέσα στο χρόνο μένει αναπάντητο να αιωρείται... γίνεται ο κυνηγός που σε ακολουθεί μέχρι να αποφασίσεις να ξεσκονίσεις ξανά την βιβλιοθήκη της ζωής σου.