Πονάει η αλήθεια τελικά;

Ποιον πονάει τελικά η αλήθεια όταν ειπωθεί;

Αυτόν που την λέει ή αυτόν που την ακούει;

Πότε όμως φτάνει κάποιος στο σημείο να πει μια αλήθεια που "πονάει" ; 

Για να πει κάποιος μια τέτοια αλήθεια...σκληρή...που ίσως καθορίσει το τέλος μιας κατάστασης, την έχει φέρει στο μυαλό του άπειρες φορές, την έχει επεξεργαστεί ήδη στη σκέψη του καιρό πριν...

Αυτό σημαίνει πως έχει βάλει εδώ και καιρό τον εαυτό του στη διαδικασία της αναγνώρισης των γεγονότων και της εξερεύνησης μιας αλήθειας δύσκολης και καθοριστικής.

Εχει ζυγίσει τα πράγματα, έχει υπολογίσει τις συνέπειες των όσων θα πει ... έστω και υποσυνείδητα...

Κι ίσως αυτή η αλήθεια να κρυφτεί μετά το τέλος της εξερεύνησης και να μείνει κλεισμένη στο μυαλό για καιρό, ώσπου να έρθει εκείνη η μια αυθόρμητη και χωρίς πολυ σκέψη παρορμητική στιγμη που όλη εκείνη η καλά κρυμμένη αλήθεια θα έρθει στην επιφάνεια.Ετσι ξαφνικά. Τόσο απλά. Χωρίς ενοχές.

Εκείνος που λέει αυτήν την αλήθεια έχει προετοιμάσει τον εαυτό του για να το κάνει... είναι έτοιμος να επομιστεί και να αναλάβει την ευθύνη των όσων λέει και να τα υποστηρίξει με όσα επιχειρήματα τα είχε υποστηρίξει στην σκέψη του ωσπου να καταλήξει στο συμπέρασμα που μόλις ειπώθηκε.

Ο αποδέκτης της αλήθειας αυτής όμως, την μη αναμενόμενη εκείνη στιγμη που θα βρίσκεται απέναντι στις δικές του ευθύνες...απλωμένες μπροστά του...θα είναι απροετοίμαστος. Ο χρόνος που θα του δοθεί για να επεξεργαστεί τα όσα ακούει θα είναι ελάχιστος και η μόνη αντίδραση για την οποία θα είναι ικανός εκείνη τη δεδομενη στιγμη θα είναι η άρνηση, η μη παραδοχη από την πλευρά του για όσα ειπώθηκαν εις βάρος του.

 Ακόμα κι αν μέσα του γνωρίζει πως όλα όσα ακούστηκαν είναι αληθινα, για να μην φανεί αναξιόπιστος θα επιμείνει στην αρχική του θέση χρησιμοποιώντας ως αμυνα για την προστασία του εαυτού του ,την επίθεση προς τον άνθρωπο που είχε το θάρρος να πει όλη εκείνη την αλήθεια, που ίσως τελικά να μην ήταν τόσο σκληρή και να μην πονούσε τόσο εαν είχε ειπωθεί την σωστή στιγμή από το σωστό άτομο.

Κι εκείνος που βρέθηκε μπροστά στην θέα της συνειδητοποίησης αυτής της σκληρής αλήθειας πολύ πριν αποφασίσει να την πει, έχει περάσει ώρες σκέψης για να καταφέρει να την αποδεχτεί...κι όταν πια την βγάλει από μέσα του δεν νιώθει τόσο πόνο όσο όταν ένιωσε όταν την είδε μπροστά του για πρώτη φορα...ανακούφηση...ίσως μόνο αυτό...

Όταν κάτι δεν σου ανήκει οφείλεις να το επιστρέφεις στον ιδιοκτήτη του...και το βάρος μιας αλήθειας που η ευθύνη της ανήκει αλλού, πρέπει να φεύγει από πάνω σου

Κι εκείνος που για πρώτη φορά ακούει όλα όσα φοβόταν ακόμα και να σκεφτεί, θα κάνει καιρό να τα αποδεχτεί καθώς για καιρό θα προτιμήσει ίσως να μείνει αφοσιωμένος στις ψευδαισθήσεις που ζούσε πριν την στιγμή εκείνη που θα τον φέρει προ των ευθυνών του....κι όταν πια έρθουν στο μυαλό του όλα αυτά που άκουσε, το τέλος μιας καταστασης θα είναι πια δεδομένο...τελεσίδικο....και ο πόνος θα έχει πια εξατμιστεί....

τελικά ....ποιον πονάει η αλήθεια;

τα συμπεράσματα δικά σας.....

.