Ωθώντας με στα άκρα...

Έρχονται κάποιες στιγμές στη ζωή μας που οι καταστάσεις που ζούμε μπορούν να μας φτάσουν στα όρια μας… τεντώνει ολοένα και περισσότερο το σχοινί… κι όμως κανείς δεν τολμάει να το σπάσει… να πιάσει ένα μαχαίρι και να το κόψει…

Κι εσύ… έχοντας πια φτάσει στο τέρμα των ορίων σου, αποφασίζεις πως πρέπει να είσαι εσύ αυτός που θα οδηγήσει μια κατάσταση στο τέλος της… ακόμα κι αν χρειαστεί να φτάσεις στα άκρα…

Όταν βλέπεις, καθαρά πια, πως όλο αυτό που ζεις δεν οδηγεί πουθενά, επέλεξε πρώτος εσύ να δώσεις ένα τέλος… μην μένεις ακινητοποιημένος σε ανώφελους συμβιβασμούς…

Κι όταν πια το κάνεις, συνειδητοποιείς πόσο εύκολο είναι τελικά να κόψεις το σχοινί… πόσο απλό είναι να πεις αυτό που αισθάνεσαι χωρίς πια να σε νοιάζει αν θα χάσεις ή αν θα κερδίσεις… 

Όταν λες σε κάποιον αυτά που αισθάνεσαι πραγματικά… όταν ξέρεις την αλήθεια που ήταν καλά κρυμμένη και βρεις το θάρρος να την πεις… όταν κάποιος ακούσει όλα αυτά που δεν τόλμησε ποτέ να πει… τότε μένει καθηλωμένος να σε κοιτάει, προσπαθώντας να βρει έναν τρόπο να ακυρώσει όσα ειπώθηκαν…

Αν θες στ’ αλήθεια να έρθεις σε ρήξη με κάποιον… απλά πες του με κάθε λεπτομέρεια ότι έχει σκεφτεί… διάβασε την σκέψη του δυνατά… το ξεγύμνωμα που θα υποστεί το μυαλό του… θα τον οδηγήσει στα άκρα…

Σε κανέναν δεν αρέσει να ξέρουν οι άλλοι τι πραγματικά σκέφτεται… κάνεις δεν θέλει να αποκαλύπτονται τα κρυμμένα χαρτιά της σκέψης του, ιδίως με αυτόν τον τρόπο… το να μπορέσεις να διαβάσεις το μυαλό κάποιου και μάλιστα να του το αποκαλύψεις, θα μπορούσε να είναι ίσως το πιο εκνευριστικό πράγμα που του έχει συμβεί… ίσως το πιο εξευτελιστικό ξεγύμνωμα που θα μπορούσε κανείς να πάθει. 

Κι εκεί… καθώς στέκεσαι πια όρθιος απέναντι σε αυτόν που νομίζει πως κατάφερε να σε φέρει στο σημείο να ξεπεράσεις τα όρια σου και να φτάσεις στα άκρα… βλέπεις ξαφνικά τους όρους του παιχνιδιού να αλλάζουν… και τότε εσύ είσαι εκείνος που κινεί τα νήματα και βάζει τους όρους του παιχνιδιού…  κι αυτό έγινε επειδή τόλμησες να πεις δυνατά όλα όσα πίστευες μέχρι τώρα… απλά… ξεκάθαρα… χωρίς ενοχές…

Κι όταν κάποιος ακούει μια αλήθεια που ήξερε καιρό μα δεν την αποδεχόταν σαν πραγματική… ταράζεται… εκνευρίζεται… χάνει την ψυχραιμία του… βλέπεις από την μια στιγμή στην άλλη το πρόσωπο του να αλλάζει μορφή, προσπαθώντας να καλύψει με λόγια, που πέφτουν πια στο κενό, όλα αυτά που καιρό τώρα θεωρούσε πως έκρυβε τόσο περίτεχνα από σένα…

Κι εσύ στέκεσαι εκεί… όρθιος απέναντι του… μην περιμένοντας να ακούσεις τίποτα πια ικανό να σου αλλάξει γνώμη… εσύ τώρα πια είσαι άδειος… άδειος από αρνητικά συναισθήματα, άδειος από τύψεις και ενοχές… και ταυτόχρονα τόσο γεμάτος από ανακούφιση που απαλλάχτηκες από ένα βάρος που σε κρατούσε πίσω για καιρό…

Και τότε είναι που συνειδητοποιείς  πως δεν είναι ακατόρθωτο να σταθείς στο ανάστημα σου και να ξεκαθαρίσεις μια κατάσταση… πόσο εύκολο είναι τελικά να ξεθολώσει το τοπίο… ένα τοπίο που έμοιαζε άλλοτε απροσπέλαστο…

Καμιά φορά τα πράγματα πρέπει να οδηγούνται στα άκρα αν δεν υπάρχει άλλη λύση… πρέπει να οδηγούνται στα άκρα για να καθαρίζει η ψυχή… να καθαρίζει η συνείδηση…

Γιατί η συνείδηση δεν καθαρίζει μόνο όταν ομολογήσεις κάτι που έκανες ο ίδιος κι έπειτα ζητάς συγχώρεση για ότι έκανες… η συνείδηση καθαρίζει όταν λες όλα όσα νιώθεις… καθαρίζει όταν αισθάνεσαι προδομένος και αδικημένος  και ζητάς εξηγήσεις γι’ αυτό…καθαρίζει ακόμα κι όταν είσαι ερωτευμένος βρεις το κουράγιο να το πεις... κι έτσι φεύγει το βάρος της αμφιβολίας που κουράζει την συνείδηση σου πολύ περισσότερο απ’ ότι όταν φταις εσύ για κάτι.

Ίσως είναι πιο εύκολο τελικά να ζητάς συγχώρεση για κάτι που εσύ προκάλεσες… το δύσκολο είναι να διώξεις από πάνω σου το βάρος της αμφισβήτησης και της αμφιβολίας που κάποιος άλλος σου προκαλεί… μιας αμφιβολίας που σου κατασπαράζει το μυαλό, αμφισβητώντας κάθε λεπτό την σκέψη σου για το αν όλα αυτά που βλέπεις να γίνονται γύρω σου είναι όντως αληθινά ή αν είναι όλα στη σφαίρα της φαντασίας σου… αυτό είναι το πιο δύσκολο…

Κάνε αυτό που πιστεύεις πως είναι το σωστό… ακόμα κι αν κανείς δεν στο αναγνωρίσει, θα έχεις τουλάχιστον καθαρή συνείδηση απέναντι στον εαυτό σου…

Και να θυμάσαι...

Όταν κάποιος έχει συνείδηση, δεν σ’ αφήνει να ζεις με αμφιβολίες, δεν σε παρατάει έρμαιο να ζεις με τις ψευδαισθήσεις που εκείνος δημιούργησε… δεν σε φτάνει στα άκρα… όταν κάποιος έχει συνείδηση, την θέλει καθαρή…